РАЗДЗЕЛ І.
1. Паколькі ўжо многія ўзяліся складаць аповесць пра падзеі, якія сярод нас адбыліся,
2. як перадалі нам тыя, што ад пачатку былі відавочцамі і служыцелямі Слова,
3. прыйшло на думку і мне, дакладна даследаваўшы ўсё ад пачатку, паслядоўна апісаць табе, высокашаноўны Феофіле,
4. каб ты спазнаў цвёрдую аснову таго вучэння, у якім быў настаўлены.
5. Быў у дні Ірада, цара Іудзейскага, адзін святар імем Захарыя, з Авіевай чаргі; і жонка яго з роду Ааронавага, імя ёй Елісавета.
6. Былі яны абое праведныя перад Богам, жывучы паводле ўсіх запаведзяў і ўстанаўленняў Гасподніх беззаганна.
7. І не мелі яны дзіцяці, бо Елісавета была няплодная, і абое былі ўжо на схіле гадоў сваіх.
8. І сталася: калі ў парадку сваёй чаргі ён служыў перад Богам,
9. выпала яму, паводле звычаю святарскага, кадзіць, увайшоўшы ў храм Гасподні,
10. а ўсё мноства людзей малілася звонку ў час каджэння;
11. і явіўся яму Ангел Гасподні, стоячы справа ад кадзільнага ахвярніка.
12. І сумеўся Захарыя, убачыўшы, і страх напаў на яго.
13. Але Ангел сказаў яму: не бойся, Захарыя, бо пачута малітва твая, і жонка твая Елісавета народзіць табе сына, і назавеш яго імем Іаан,
14. і будзе табе радасць і весялосць, і многія нараджэнню яго ўзрадуюцца;
15. бо ён будзе вялікі перад Госпадам; і не будзе піць віна і сікеру; і Духам Святым напоўніцца яшчэ ва ўлонні маці сваёй;
16. і многіх з сыноў Ізраілевых зверне да Госпада Бога іх;
17. і будзе ісці перад Ім у духу і сіле Іліі, каб вярнуць сэрцы бацькоў да дзяцей, і непакорлівых да мудрасці праведных, каб падрыхтаваць Госпаду народ гатовы.
18. І сказаў Захарыя Ангелу: па чым я пазнаю гэта? бо я стары, і жонка мая на схіле гадоў сваіх.
19. І сказаў яму Ангел у адказ: я Гаўрыіл, што стаю перад Богам і пасланы гаварыць з табой і дабравесціць табе гэта;
20. і вось, будзеш маўчаць і не зможаш гаварыць да таго дня, калі збудзецца гэта, за тое, што ты не паверыў словам маім, якія здзейсняцца ў свой час.
21. І чакаў народ Захарыю і здзіўляўся, што ён марудзіць у храме.
22. Ён жа, выйшаўшы, не мог гаварыць да іх; і яны зразумелі, што ён бачыў відзенне ў храме; а ён рабіў ім знакі, і заставаўся нямым.
23. І сталася: калі скончыліся дні служэння яго, пайшоў ён у дом свой.
24. Пасля гэтых дзён зачала Елісавета, жонка яго , і таілася пяць месяцаў, і гаварыла:
25. так зрабіў мне Гасподзь у дні, калі спаглянуў, каб зняць з мяне ганьбу сярод людзей.
26. А ў шосты месяц пасланы быў Ангел Гаўрыіл ад Бога ў горад Галілейскі пад назвай Назарэт
27. да Дзевы, заручанай з мужам, імя якому Іосіф, з дому Давідавага; а імя Дзевы — Марыя.
28. І ўвайшоўшы да Яе, Ангел сказаў: радуйся, Благадатная! Гасподзь з Табою; благаславёная Ты сярод жанчын.
29. Яна ж, убачыўшы яго, збянтэжылася ад слова яго і разважала, што ж гэта за вітанне.
30. І сказаў Ёй Ангел: не бойся, Марыя, бо Ты знайшла благадаць у Бога.
31. І вось, зачнеш ва ўлонні, і народзіш Сына, і назавеш Яго імем Іісус.
32. Ён будзе вялікі, і Сынам Усявышняга будзе названы, і дасць Яму Гасподзь Бог прастол Давіда, бацькі Яго;
33. і будзе царстваваць над домам Іакава давеку, і Царству Яго не будзе канца.
34. І сказала Марыя Ангелу: як будзе гэта, калі Я мужа не знаю?
35. Сказаў Ёй Ангел у адказ: Дух Святы найдзе на Цябе і сіла Ўсявышняга ахіне Цябе; таму і Святое, што народзіцца, Сынам Божым будзе названа;
36. і вось, Елісавета, сваячка Твая, і яна зачала сына ў старасці сваёй, і гэта ўжо шосты месяц у яе, якую называюць няплоднай;
37. бо не застанецца бяссільным у Бога ніводнае слова.
38. Тады сказала Марыя: вось, Я — раба Гасподня; няхай будзе Мне па слову твайму. І адышоў ад Яе Ангел.
39. І ўстаўшы, Марыя ў тыя дні пайшла з паспешнасцю ў горны край, у горад Іудаў;
40. і ўвайшла ў дом Захарыі, і павітала Елісавету.
41. І сталася: калі пачула Елісавета вітанне Марыіна, устрапянулася дзіцятка ва ўлонні яе; і напоўнілася Елісавета Духам Святым,
42. і ўсклікнула моцным голасам і сказала: благаславёная Ты сярод жанчын і благаславёны плод улоння Твайго!
43. І адкуль гэта мне, што прыйшла Маці Госпада майго да мяне?
44. Бо, калі голас вітання Твайго дайшоў да вушэй маіх, устрапянулася дзіцятка радасна ва ўлонні маім.
45. І блажэнная Тая, што паверыла, бо збудзецца сказанае Ёй ад Госпада.
46. І сказала Марыя: велічае душа Мая Госпада,
47. і ўзрадаваўся дух Мой у Богу, Збавіцелі Маім,
48. што спаглянуў Ён на пакору Рабы Сваёй; бо вось ад гэтага часу будуць зваць Мяне блажэннай усе роды;
49. бо ўчыніў Мне вялікае Моцны, і святое імя Яго;
50. і міласэрнасць Яго ў роды родаў да тых, што баяцца Яго;
51. Ён праявіў сілу рукою Сваёю; рассеяў ганарлівых думкамі сэрца іх;
52. скінуў моцных з прастолаў і ўзнёс пакорлівых;
53. галодных здаволіў дабром, а багатых адпусціў ні з чым;
54. прыхінуў Ізраіля, слугу Свайго, памятаючы пра міласць, —
55. як гаварыў бацькам нашым, — да Аўраама і семені яго давеку.
56. Прабыла ж Марыя з ёю каля трох месяцаў і вярнулася ў дом Свой.
57. А Елісавеце настаў час радзіць, і яна нарадзіла сына.
58. І пачулі суседзі і сваякі яе, што прымножыў Гасподзь міласць Сваю да яе і радаваліся з ёю.
59. І сталася: у восьмы дзень прыйшлі абрэзаць дзіця, і хацелі назваць яго імем бацькі яго, Захарыем.
60. І, адказваючы, маці яго сказала: не, а названы будзе Іаанам.
61. І сказалі ёй: няма нікога ў радні тваёй, хто б зваўся гэтым імем.
62. І знакамі пыталіся ў бацькі яго, як бы ён хацеў, каб назвалі яго.
63. І, папрасіўшы дошчачку, ён напісаў: Іаан будзе імя яму. І здзівіліся ўсе.
64. І адразу адкрыліся вусны яго і язык яго, і ён стаў гаварыць, благаслаўляючы Бога.
65. І быў страх ва ўсіх, хто жыў вакол іх; і па ўсім горным краі Іудзейскім расказвалі пра ўсё гэта.
66. І ўсе, хто чуў, паклалі гэта ў сэрцы сваім, кажучы: што будзе з дзіцяці гэтага? І рука Гасподня была з ім.
67. І Захарыя, бацька яго, напоўніўся Духам Святым і прарочыў, кажучы:
68. благаславёны Гасподзь Бог Ізраілеў, што наведаў народ Свой і выкупіў яго;
69. і ўзняў нам рог збаўлення ў доме Давіда, слугі Свайго,
70. як сказаў вуснамі святых Сваіх прарокаў адвеку,
71. што збавіць нас ад ворагаў нашых і ад рукі ўсіх, хто ненавідзіць нас;
72. каб зрабіць міласць бацькам нашым і ўспомніць запавет Свой святы,
73. клятву, якой кляўся Ён Аўрааму, бацьку нашаму, каб даць нам,
74. вызваленым ад рукі ворагаў нашых, без боязі
75. служыць Яму ў святасці і праведнасці перад Ім ва ўсе дні жыцця нашага.
76. І ты, дзіця, прарокам Усявышняга будзеш названа, бо ты будзеш ісці перад абліччам Госпада, каб падрыхтаваць шляхі Яму,
77. даць народу Яго спазнаць збаўленне ў адпушчэнні грахоў,
78. па сардэчнай міласці Бога нашага, якою наведаў нас Усход з вышыні,
79. каб асвятліць тых, што сядзяць у цемры і цені смерці, скіраваць ногі нашы на шлях міру.
80. Дзіця ж расло і ўмацоўвалася духам; і было ў пустынях да дня з‘яўлення свайго Ізраілю.
РАЗДЗЕЛ ІІ.
1. І сталася ў тыя дні : выйшаў указ ад кесара Аўгуста зрабіць перапіс па ўсёй зямлі.
2. Гэта быў першы перапіс, калі Сірыяй правіў Квірыній.
3. І ўсе ішлі запісвацца, кожны ў свой горад.
4. Пайшоў таксама і Іосіф з Галілеі, з горада Назарэта, у Іудзею, у горад Давідаў, які называецца Віфлеем, бо ён быў з дому і роду Давідавага,
5. запісацца з Марыяй, заручонай з ім Жонкай, Якая была цяжарная.
6. І сталася: калі яны былі там, споўніліся дні, каб радзіць Ёй;
7. і нарадзіла Сына Свайго Першынца, і спавіла Яго, і паклала Яго ў яслях, бо не было ім месца ў гасцініцы.
8. У той краіне былі пастухі, што пільнавалі і неслі начную варту каля статку свайго.
9. І вось Ангел Гасподні стаў перад імі, і слава Гасподня азарыла іх; і напоўніліся страхам вялікім.
10. І сказаў ім Ангел: не бойцеся, бо вось абвяшчаю вам радасць вялікую, якая будзе ўсяму народу:
11. нарадзіўся вам сёння ў горадзе Давідавым Збавіцель, Які ёсць Хрыстос Гасподзь; і вось вам знак: вы знойдзеце Дзіцятка спавітае, што ляжыць у яслях.
12. І раптам з‘явілася з Ангелам шматлікае воінства нябеснае, усхваляючы Госпада і прамаўляючы:
13. слава ў вышніх Богу і на зямлі мір, у людзях добрая воля.
14. І сталася: калі адышлі ад іх Ангелы на неба, людзі-пастухі казалі адзін аднаму: пойдзем у Віфлеем і паглядзім тое, што адбылося, пра што Гасподзь абвясціў нам.
15. І, спяшаючыся, прыйшлі, і знайшлі Марыю і Іосіфа, і Дзіцятка, што ляжала ў яслях.
16. Убачыўшы ж, абвясцілі тое, што было сказана ім пра гэтае Дзіця.
17. І ўсе, хто чуў, здзіўляліся таму, што казалі ім пастухі.
18. А Марыя захоўвала ўсе словы гэтыя, складаючы ў сэрцы Сваім.
19. І вярнуліся пастухі, славячы і хвалячы Бога за ўсё, што пачулі і ўбачылі, як было сказана ім.
20. І калі споўнілася восем дзён, каб абрэзаць Дзіця, далі імя Яму Іісус, названае Ангелам перш, чым Ён зачаты быў ва ўлонні.
21. І калі споўніліся дні ачышчэння іх паводле закону Маісеевага,
22. Прынеслі Яго ў Іерусалім, каб прадставіць Яго Госпаду,—
23. як напісана ў законе Гасподнім: каб кожнае дзіця мужчынскага полу, што раскрывае ўлонне, было пасвячона Госпаду, —
24. і каб прынесці ахвяру паводле сказанага ў законе Гасподнім: пару горліц або дваіх птушанят галубіных.
25. І вось, быў у Іерусаліме чалавек, імя якому Сімяон. І чалавек гэты, праведны і богабаязны, чакаў суцяшэння Ізраіля, і Дух Святы быў на ім.
26. І было яму прадвешчана Духам Святым, што ён не ўбачыць смерці, пакуль не ўбачыць Хрыста Гасподняга.
27. І прыйшоў ён у Духу ў храм. І калі бацькі прынеслі Дзіця Іісуса, каб выканаць над Ім устаноўленае па закону,
28. ён узяў Яго на рукі, благаславіў Бога і сказаў:
29. цяпер адпускаеш раба Твайго, Уладыка, паводле слова Твайго, з мірам;
30. бо бачылі вочы мае збаўленне Тваё,
31. якое Ты ўгатаваў перад абліччам усіх народаў,
32. святло для асветы язычнікаў і славу народа Твайго Ізраіля.
33. Іосіф жа і Маці Яго здзіўляліся сказанаму пра Яго.
34. І благаславіў іх Сімяон і сказаў Марыі, Маці Яго: вось, Ён ляжыць для падзення і паўстання многіх у Ізраілі і на знаменне супярэчання, —
35. і Табе Самой душу пратне меч, — каб адкрыліся многіх сэрцаў помыслы.
36. І была Анна прарочыца, дачка Фануілава, з калена Асіравага, якая дасягнула глыбокай старасці, пражыўшы з мужам сем год ад дзявоцтва свайго,
37. удава гадоў васьмідзесяці чатырох, якая не адыходзіла ад храма, пастамі і малітвамі служачы Богу дзень і ноч.
38. І яна ў той самы час падышоўшы, славіла Госпада і гаварыла пра Яго ўсім, хто чакаў збаўлення ў Іерусаліме.
39. І калі выканалі яны ўсё паводле Закону Гасподняга, вярнуліся ў Галілею, у горад свой Назарэт.
40. Дзіця ж расло і ўмацоўвалася духам, напаўняючыся мудрасцю, і благадаць Божая была на Ім.
41. І хадзілі бацькі Яго штогод у Іерусалім на свята Пасхі.
42. І калі Яму было дванаццаць гадоў, узышлі яны ў Іерусалім, паводле звычаю свята,
43. і правялі тыя дні; і калі вярталіся яны, застаўся Хлопчык Іісус у Іерусаліме; і не ведалі Іосіф і Маці Яго;
44. думаючы, што Ён разам са спадарожнымі, прайшлі яны дзённы шлях; і сталі шукаць Яго сярод сваякоў і знаёмых;
45. і не знайшоўшы Яго, вярнуліся ў Іерусалім, шукаючы Яго.
46. І сталася: праз тры дні знайшлі Яго ў храме, калі сядзеў Ён сярод настаўнікаў, слухаў іх і пытаўся ў іх;
47. і дзівіліся ўсе, хто слухаў Яго, розуму і адказам Яго.
48. І ўбачыўшы Яго, яны вельмі здзівіліся, і Маці Яго сказала Яму: Дзіця! чаму Ты зрабіў нам так? Вось, бацька Твой і Я, пакутуючы, шукалі Цябе.
49. І сказаў Ён ім: чаго ж вы шукалі Мяне? хіба вы не ведалі, што Я павінен быць у тым, што належыць Айцу Майму?
50. Але яны не зразумелі слова, якое Ён казаў ім.
51. І Ён пайшоў з імі, і прыйшоў у Назарэт; і быў паслухмяны ім. І Маці Яго захоўвала ўсе словы гэтыя ў сэрцы Сваім.
52. А Іісус узрастаў у мудрасці і гадах, і ў любві ў Бога і ў людзей.
РАЗДЗЕЛ ІІІ.
1. У пятнаццаты ж год праўлення кесара Тыверыя, калі Понцій Пілат быў намеснікам у Іудзеі, Ірад быў тэтрархам у Галілеі, а Філіп, брат яго тэтрархам у Ітурэі і Траханіцкай зямлі, а Лісаній тэтрархам у Авілінеі,
2. пры першасвятарах Анне і Каіафе, было слова Божае да Іаана, сына Захарыі, у пустыні.
3. І прайшоў ён усё наваколле Іарданскае, прапаведуючы хрышчэнне пакаяння дзеля адпушчэння грахоў,
4. як напісана ў кнізе слоў Ісаіі прарока: “голас таго, хто кліча ў пустыні: падрыхтуйце шлях Госпаду, простымі зрабіце сцежкі Яму;
5. кожны дол няхай напоўніцца, і кожная гара і ўзгорак няхай панізяцца, і крывое няхай выпрастаецца, і няроўныя дарогі стануць гладкімі,
6. і ўбачыць кожная плоць збаўленне Божае”.
7. І вось сказаў народу, які прыходзіў хрысціцца ад яго: адроддзе яхідніна! хто намовіў вас уцякаць ад будучага гневу?
8. Прынясіце ж годныя плады пакаяння і не думайце гаварыць самі сабе: “бацька ў нас Аўраам”; бо кажу вам, што Бог можа з камянёў гэтых узвесці дзяцей Аўрааму.
9. Ужо і сякера пры корані дрэў ляжыць: бо ўсякае дрэва, якое не родзіць добрага плоду, ссякаюць і кідаюць у агонь.
10. І пытаўся ў яго народ, кажучы: што ж рабіць нам?
11. Ён жа гаворыць ім у адказ: хто мае дзве кашулі, няхай дасць таму, хто не мае, і хто мае ежу, няхай зробіць гэтаксама.
12. Прыйшлі і мытнікі хрысціцца ад яго і сказалі яму: настаўнік! што нам рабіць?
13. А ён сказаў ім: нічога больш за вызначанае вам не спаганяйце.
14. Пыталіся ў яго таксама і воіны, гаворачы: а нам што рабіць? І сказаў ім: не чыніце крыўды нікому, не даносьце і задавальняйцеся платай сваёй.
15. Калі ж народ быў у чаканні і ўсе разважалі ў сэрцах сваіх пра Іаана, ці не Хрыстос ён, —
16. адказаў Іаан усім, гаворачы: я вадою хрышчу вас, але ідзе Мацнейшы за мяне, у Якога я няварты развязаць рамень абутку Яго; Ён будзе хрысціць вас Духам Святым і агнём.
17. Лапата Яго ў руцэ Яго, і Ён ачысціць гумно Сваё, і збярэ пшаніцу ў жытніцу сваю, а мякіну спаліць агнём непагасным.
18. І многа ў чым іншым настаўляючы, дабравесціў ён народу.
19. А Ірад тэтрарх, выкрываны ім за Ірадыяду, жонку Філіпа, брата свайго, і за ўсё ліхое, што зрабіў Ірад,
20. дадаў да ўсяго яшчэ і тое, што зачыніў Іаана ў цямніцы.
21. І сталася: калі хрысціўся ўвесь народ, і Іісус, ахрысціўшыся, маліўся, раскрылася неба,
22. і сышоў на Яго Дух Святы ў цялесным выглядзе, як голуб, і голас быў з неба, які прамовіў: Ты Сын Мой Узлюблены, Цябе Я ўпадабаў.
23. А Сам Іісус меў гадоў трыццаць, калі распачынаў, і быў, як думалі, Сын Іосіфаў, Іліеў,
24. Матфатаў, Левіеў, Мелхіеў, Іанаеў, Іосіфаў,
25. Матафіеў, Амосаў, Наумаў, Еслімаў, Наггееў,
26. Маафаў, Матафіеў, Семеіеў, Іосіфаў, Іудаў,
27. Іаананаў, Рысаеў, Зарававелеў, Салафіілеў, Нірыеў,
28. Мелхіеў, Аддзіеў, Касамаў, Елмадамаў, Іраў,
29. Іасіеў, Еліезераў, Іарымаў, Матфатаў, Левіеў,
30. Сімяонаў, Іудаў, Іосіфаў, Іананаў, Еліакімаў,
31. Мелеаеў, Маінанаў, Маттафаеў, Нафанаў, Давідаў,
32. Іесееў, Авідаў, Ваозаў, Салмонаў, Наасонаў,
33. Амінадаваў, Арамаў, Есромаў, Фарэсаў, Іудаў,
34. Іакаваў, Ісаакаў, Аўраамаў, Фараў, Нахораў,
35. Серухаў, Рагаваў, Фалекаў, Евераў, Салаў,
36. Каінанаў, Арфаксадаў, Сімаў, Ноеў, Ламехаў,
37. Мафусалаў, Енохаў, Іарэдаў, Малелеілаў, Каінанаў,
38. Еносаў, Сіфаў, Адамаў, Божы.
РАЗДЗЕЛ IV.
1. Іісус жа, поўны Духа Святога, вярнуўся ад Іардана; і паведзены быў Духам у пустыню,
2. дзе сорак дзён спакушаў Яго дыявал; і не еў нічога ў тыя дні; а як скончыліся яны, урэшце адчуў голад.
3. І сказаў Яму дыявал: калі Ты Сын Божы, скажы каменю гэтаму, каб стаў хлебам.
4. І сказаў Іісус яму ў адказ: напісана, што “не хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім словам Божым”.
5. І, узвёўшы Яго на высокую гару, паказаў Яму дыявал усе царствы свету ў імгненне часу,
6. і сказаў Яму дыявал: Табе дам усю ўладу гэтую і славу іх, бо мне яна перададзена, і я, каму хачу, даю яе;
7. і вось, калі Ты паклонішся перада мною, будзе ўсё Тваё.
8. І ў адказ Іісус сказаў яму: адыдзі ад Мяне, сатана; бо напісана: “Госпаду Богу твайму пакланяйся і Яму аднаму служы”.
9. І павёў Яго ў Іерусалім, і паставіў Яго на крыле храма, і сказаў Яму: калі Ты Сын Божы, кінься адсюль уніз;
10. бо напісана: “Ангелам Сваім Ён накажа пра Цябе ахаваць Цябе;
11. і на руках панясуць Цябе, каб не спатыкнуўся Ты аб камень нагою Тваёю”.
12. І ў адказ Іісус сказаў яму: сказана: “не спакушай Госпада Бога твайго”.
13. І, скончыўшы ўсё спакушэнне, дыявал адышоў ад Яго да пэўнага часу.
14. І вярнуўся Іісус у сіле Духа ў Галілею; і вестка пра Яго разышлася па ўсім наваколлі.
15. І Ён вучыў у іх сінагогах, і ўсімі быў слаўлены.
16. І прыйшоў у Назарэт, дзе быў узгадаваны, і ўвайшоў, па звычаю Свайму, у дзень суботні ў сінагогу, і ўстаў, каб чытаць.
17. І падалі Яму кнігу Ісаіі прарока; і, разгарнуўшы кнігу, Ён знайшоў месца, дзе было напісана:
18. “Дух Гасподні на Мне, бо Ён памазаў Мяне дабравесціць убогім, паслаў Мяне ацаліць скрушаных у сэрцы, абвясціць палонным вызваленне і сляпым відушчасць, адпусціць прыгнечаных на волю,
19. абвясціць год Гасподні спрыяльны.
20. І, згарнуўшы кнігу, аддаў служыцелю і сеў; і вочы ўсіх у сінагозе былі звернуты да Яго.
21. І Ён пачаў гаварыць ім: сёння споўнілася пісанне гэтае, пачутае вамі.
22. І ўсе засведчылі Яму гэта, І дзівіліся словам благадаці, якія выходзілі з вуснаў Яго, і гаварылі: ці не Іосіфаў гэта Сын?
23. Ён жа сказаў ім: вы, пэўна, скажаце Мне гэтае выслоўе: “лекару! ацалі самога сябе”; тое, што, як мы чулі, адбылося ў Капернауме, зрабі і тут, на бацькаўшчыне Тваёй.
24. І сказаў: праўду кажу вам, што ніякага прарока не прымаюць на бацькаўшчыне яго.
25. Па праўдзе кажу вам: многа было ўдоў у Ізраілі ў дні Іліі, калі зачынена было неба на тры гады і шэсць месяцаў, так што настаў голад вялікі па ўсёй зямлі;
26. і ні адной з іх не быў пасланы Ілія, толькі ў Сарэпту Сідонскую, да жанчыны-ўдавы;
27. і шмат было пракажоных у Ізраілі пры Елісеі прароку, і ніводзін з іх не быў ачышчаны, акрамя Неемана Сірыяніна.
28. І напоўніліся ярасцю ўсе ў сінагозе, пачуўшы гэта;
29. і, падняўшыся, выгналі Яго прэч з горада, і павялі Яго на верх гары, на якой горад іх быў пабудаваны, каб скінуць Яго;
30. Ён жа, прайшоўшы паміж імі, адышоў.
31. І спусціўся ў Капернаум, горад Галілейскі; і вучыў іх па суботах.
32. І здзіўляліся вельмі вучэнню Яго, бо з уладаю было слова Яго.
33. І быў у сінагозе чалавек, які меў духа дэмана нячыстага, і закрычаў моцным голасам,
34. кажучы: пакінь; што Табе да нас, Іісусе Назараніне? Ты прыйшоў загубіць нас; ведаю Цябе, хто Ты, Святы Божы.
35. Але Іісус забараніў яму, кажучы: змоўкні і выйдзі з яго. І дэман, кінуўшы яго на сярэдзіну, выйшаў з яго, зусім не пашкодзіўшы яму.
36. І жах ахапіў усіх, і размаўлялі паміж сабою, гаворачы: што гэта за слова, што Ён з уладаю і сілаю загадвае духам нячыстым, і яны выходзяць?
37. І разнеслася погаласка пра Яго па ўсіх навакольных мясцінах.
38. [Выйшаўшы з сінагогі, Ён увайшоў у дом Сімана;] а цешча Сіманава была ахоплена моцнай гарачкай; і прасілі Яго за яе.
39. І, стаўшы над ёю, Ён забараніў гарачцы; і пакінула яе; і адразу ўстаўшы, яна прыслужвала ім.
40. А як заходзіла сонца, усе, хто меў хворых на розныя хваробы, прыводзілі іх да Яго; Ён жа, ускладаючы рукі на кожнага з іх, ацаляў іх.
41. Выходзілі таксама з многіх і дэманы, якія крычалі і казалі: Ты Хрыстос, Сын Божы. І, забараняючы, не дазваляў ім гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.
42. А як настаў дзень, Ён, выйшаўшы, адправіўся ў пустэльнае месца; і людзі шукалі Яго, і прыйшлі да Яго, і затрымлівалі Яго, каб не адыходзіў ад іх.
43. Але Ён сказаў ім: і іншым гарадам павінен дабравесціць Я Царства Божае, бо на тое Я пасланы.
44. І прапаведаваў у сінагогах Галілейскіх.
РАЗДЗЕЛ V.
1. І сталася: калі народ ціснуўся да Яго, каб пачуць слова Божае, а Ён стаяў каля возера Генісарэцкага;
2. убачыў Ён дзве лодкі, што стаялі пры возеры; а рыбакі, выйшаўшы з іх, прамывалі мярэжы.
3. Увайшоўшы ў адну з лодак, якая належала Сіману, Ён прасіў яго адплыць крыху ад берага; і, сеўшы, з лодкі вучыў народ.
4. А калі скончыў гаварыць, сказаў Сіману: адплыві на глыбіню, і закіньце мярэжы вашы для лову.
5. І сказаў Сіман у адказ Яму: Настаўнік! мы працавалі ўсю ноч і нічога не злавілі, але па слову Твайму закіну мярэжу.
6. І зрабіўшы гэта, яны злавілі вялікае мноства рыбы, нават мярэжа іх прарывалася.
7. І далі знак супольнікам, якія былі ў другой лодцы, каб прыйшлі памагчы ім; і тыя прыйшлі, і напоўнілі абедзве лодкі, так што яны пачыналі тануць.
8. Убачыўшы ж гэта, Сіман Пётр прыпаў да каленяў Іісусавых і сказаў: выйдзі ад мяне, бо я чалавек грэшны, Госпадзі.
9. Таму што жах ахапіў яго і ўсіх, хто быў з ім, ад такога ўлову рыбы, выцягнутай імі;
10. а таксама Іакава і Іаана, сыноў Зевядзеевых, што былі таварышамі Сімана. І сказаў Сіману Іісус: не бойся, з гэтага часу будзеш лавіць людзей.
11. І, выцягнуўшы лодкі на бераг, яны пакінулі ўсё і пайшлі ўслед за Ім.
12. І сталася: калі быў Іісус у адным з гарадоў, вось чалавек, увесь у праказе, убачыўшы Іісуса, упаў ніц, молячы Яго і кажучы: Госпадзі! калі хочаш, можаш мяне ачысціць.
13. І, працягнуўшы руку, Іісус дакрануўся да яго і сказаў: хачу, ачысціся. І адразу праказа сышла з яго.
14. І Ён загадаў яму нікому не расказваць: але ідзі, пакажыся святару і прынясі ахвяру за ачышчэнне тваё, як загадаў Маісей, дзеля сведчання ім.
15. Але ўсё болей разыходзіліся чуткі пра Яго; і збіралася мноства народу слухаць і ацаляцца ў Яго ад немачаў сваіх.
16. Ён жа адыходзіў у пустэльныя месцы і маліўся.
17. І сталася аднаго дня: Ён вучыў; і сядзелі фарысеі і законавучыцелі, якія прыйшлі з усіх вёсак Галілейскіх і Іудзейскіх і з Іерусаліма; і сіла Гасподня была, каб ацаляць іх;
18. вось людзі прынеслі на пасцелі чалавека, які быў паралізаваны, і спрабавалі ўнесці яго і пакласці перад Іісусам;
19. і, не знайшоўшы як пранесці яго з-за натоўпу, яны, падняўшыся на дах, праз чарапіцу апусцілі яго з пасцеллю на сярэдзіну перад Іісусам.
20. І Ён, убачыўшы веру іх, сказаў яму: чалавеча, адпускаюцца табе грахі твае.
21. І пачалі разважаць кніжнікі і фарысеі, гаворачы: хто гэта такі, што Бога зневажае? хто можа адпускаць грахі акрамя аднаго Бога?
22. Іісус жа, зразумеўшы помыслы іх, сказаў ім у адказ: што разважаеце ў сэрцах вашых?
23. што лягчэй — сказаць: “адпускаюцца табе грахі твае” ці сказаць: “устань і хадзі”? Але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі адпускаць грахі, — Ён сказаў паралізаванаму: табе кажу: устань, вазьмі пасцель тваю і ідзі ў дом твой.
24. І адразу ўстаўшы перад імі і ўзяўшы тое, на чым ляжаў, ён пайшоў у дом свой, славячы Бога.
25. І жах ахапіў усіх, і славілі Бога, і, перапоўненыя страхам, гаварылі: дзіўнае бачылі мы сёння.
26. І пасля гэтага Іісус выйшаў і ўбачыў мытніка імем Левій, які сядзеў на мытні, і сказаў яму: ідзі ўслед за Мною.
27. І, пакінуўшы ўсё, той устаў і пайшоў услед за Ім.
28. І зрабіў Левій для Яго вялікі пачастунак у доме сваім, і было там мноства мытнікаў і іншых, якія з імі ўзляжалі.
29. І наракалі кніжнікі іхнія і фарысеі на вучняў Яго, кажучы: навошта вы з мытнікамі і грэшнікамі ясце і п‘яце?
30. І ў адказ Іісус сказаў ім: не здаровыя маюць патрэбу ў лекары, а хворыя;
31. Я прыйшоў заклікаць не праведнікаў, а грэшнікаў да пакаяння.
32. Яны ж сказалі Яму: чаму вучні Іаанавы посцяцца часта і малітвы дзеюць, гэтаксама і фарысейскія, а Твае ядуць і п‘юць?
33. Ён жа сказаў ім: хіба можаце вы прымусіць пасціць сыноў харомаў вясельных, калі з імі жаніх?
34. Але прыйдуць дні, калі будзе ўзяты ад іх жаніх, тады будуць пасціць у тыя дні.
35. Сказаў жа і прытчу ім: ніхто латкі з адзежыны новай не прыстаўляе да адзежыны старой; інакш і новую разарве, і да старой не падыдзе латка ад новай.
36. І ніхто не ўлівае віно маладое ў мяхі старыя; інакш прарве маладое віно мяхі, і само выцеча, і мяхі прападуць;
37. а віно маладое ў мяхі новыя ўліваць трэба: і зберагаецца тое і другое.
38. І ніхто, піўшы старое, не захоча адразу маладога, бо кажа: старое лепшае.
РАЗДЗЕЛ VI.
1. І давялося Яму ў суботу, першую па другім дні Пасхі, праходзіць пасевамі, і вучні Яго зрывалі каласы і елі, расціраючы рукамі.
2. Некаторыя ж з фарысеяў сказалі ім: чаму вы робіце тое, што не дазволена рабіць па суботах?
3. І сказаў ім Іісус у адказ: хіба вы не чыталі, што зрабіў Давід, калі згаладаўся сам і тыя, што былі з ім?
4. як увайшоў ён у дом Божы і ўзяў хлябы выстаўлення, якіх не дазволена было есці нікому, а толькі адным святарам, і еў, і даў тым, што з ім былі.
5. І казаў ім: Сын Чалавечы ёсць гаспадар і суботы.
6. Давялося і ў другую суботу ўвайсці Яму ў сінагогу і вучыць; і быў там чалавек, і правая рука ў яго была сухая.
7. Кніжнікі і фарысеі сачылі за Ім, ці не ацаліць Ён у суботу, каб знайсці абвінавачанне супраць Яго.
8. Але Ён ведаў помыслы іх і сказаў чалавеку, які меў сухую руку: падыміся і стань пасярэдзіне. І той, падняўшыся, стаў.
9. Іісус жа сказаў ім: спытаюся Я ў вас: што дазволена рабіць па суботах — дабро рабіць ці зло рабіць? душу ўратаваць ці загубіць? Яны ж маўчалі.
10. І, паглядзеўшы на ўсіх іх, сказаў яму: працягні руку тваю. І ён зрабіў так, і стала рука яго здаровай, як другая.
11. Яны ж перапоўніліся шаленствам і гаварылі між сабою, што ім рабіць з Іісусам.
12. І сталася ў тыя дні: выйшаў Ён на гару памаліцца і правёў усю ноч у малітве да Бога.
13. А калі настаў дзень, паклікаў вучняў Сваіх і выбраў з іх дванаццаць, якіх і назваў Апосталамі:
14. Сімана, якога і назваў Пятром, і Андрэя, брата яго, Іакава і Іаана, Філіпа і Варфаламея,
15. Матфея і Фаму, Іакава Алфеевага і Сімана, называнага Зілотам,
16. Іуду Іакавага і Іуду Іскарыёта, які і стаў прадажнікам.
17. І, спусціўшыся з імі, стаў Ён на роўным месцы і многа вучняў Яго і вялікае мноства людзей з усёй Іудзеі і Іерусаліма, і ўзбярэжжа Тырскага і Сідонскага,
18. што прыйшлі паслухаць Яго і ацаліцца ад хвароб сваіх, таксама і тыя, што пакутавалі ад духаў нячыстых; і ацаляліся.
19. І ўсе людзі імкнуліся дакрануцца да Яго, бо сіла ад Яго сыходзіла і ацаляла ўсіх.
20. І Ён, узвёўшы вочы Свае на вучняў Сваіх, гаварыў: блажэнныя ўбогія духам, бо ваша ёсць Царства Божае.
21. Блажэнныя галодныя цяпер, бо насыціцеся. Блажэнныя, хто плача цяпер, бо засмеяцеся.
22. Блажэнныя вы, калі ўзненавідзяць вас людзі і калі адлучаць вас, і зганьбяць, і выкінуць імя ваша як зло, за Сына Чалавечага.
23. Узрадуйцеся ў той дзень і ўзвесяліцеся, бо вось узнагарода ваша вялікая на небе. Таму што гэтак рабілі прарокам бацькі іх.
24. Але гора вам, багатыя, бо вы ўжо атрымліваеце ўцеху вашу.
25. Гора вам, перасычаныя цяпер, бо голад зазнаеце. Гора вам, хто смяецца цяпер, бо засмуткуеце і заплачаце.
26. Гора вам, калі добра будуць гаварыць пра вас усе людзі. Бо так рабілі лжэпрарокам бацькі іх.
27. А вам, хто слухае, кажу: любіце ворагаў вашых, дабро рабіце тым, што ненавідзяць вас,
28. благаслаўляйце тых, што праклінаюць вас, і маліцеся за тых, што крыўдзяць вас.
29. Таму, хто б’е цябе па шчацэ, падстаў і другую; а таму, хто забірае ў цябе вопратку, не перашкаджай узяць і сарочку.
30. Кожнаму, хто просіць у цябе, дай; і ў таго, хто забірае тваё, не патрабуй назад.
31. І як вы хочаце, каб рабілі вам людзі, так і вы ім рабіце.
32. А калі вы любіце тых, што любяць вас, якая вам за гэта падзяка? бо і грэшнікі любяць тых, хто іх любіць.
33. І калі робіце дабро тым, хто вам робіць дабро, якая вам за гэта падзяка? бо і грэшнікі тое самае робяць.
34. І калі пазычаеце тым, ад каго спадзеяцеся атрымаць назад, якая вам за гэта падзяка? бо і грэшнікі пазычаюць грэшнікам, каб атрымаць назад столькі ж.
35. Але вы любіце ворагаў вашых, і дабро рабіце, і пазычайце, ні на што не спадзеючыся; і будзе ўзнагарода ваша вялікай, і будзеце сынамі Ўсявышняга; бо Ён добры і да няўдзячных і злых.
36. Дык вось, будзьце міласэрныя, як і Айцец ваш міласэрны.
37. Не судзіце, і вас не будуць судзіць; і не асуджайце, і не будзеце асуджаны; прабачайце і вам прабачаць;
38. давайце, і вам будзе дадзена: меру добрую, шчыльна накладзеную, утрэсеную, перапоўненую дадуць вам у прыпол; бо якою мераю мераеце, такою і вам адмераецца.
39. Сказаў ім таксама прытчу: хіба можа сляпы сляпога вадзіць? ці не абодва ў яму ўпадуць?
40. Вучань не вышэйшы за настаўніка свайго, але, удасканаліўшыся, кожны будзе, як настаўнік яго.
41. Што ж ты глядзіш на парушынку ў воку брата твайго, а бервяна ў сваім воку не заўважаеш?
42. Альбо, як можаш казаць брату твайму: браце, дай, я выму парушынку з вока твайго, — калі сам бервяна ў воку тваім не бачыш. Крывадушнік, вымі перш бервяно з твайго вока, і тады ўбачыш, як выняць парушынку з вока брата твайго.
43. Бо няма добрага дрэва, якое б радзіла кепскі плод, няма і кепскага дрэва, якое б радзіла добры плод.
44. Бо ўсякае дрэва па сваім плодзе пазнаецца: бо з калючых кустоў не збіраюць смокваў і з цярноўніку не здымаюць вінаграду.
45. Добры чалавек з добрай скарбніцы сэрца свайго выносіць добрае, а ліхі чалавек з ліхой скарбніцы сэрца свайго выносіць ліхое; бо ад перапоўненасці сэрца гавораць вусны яго.
46. Што ж клічаце Мяне: “Госпадзі, Госпадзі!”, а не робіце таго, што Я кажу?
47. Кожны, хто прыходзіць да Мяне і слухае словы Мае і выконвае іх, пакажу вам, да каго падобны.
48. Ён падобны да чалавека, які, будуючы дом, капаў і паглыбіўся і заклаў падмурак на камені; калі ж здарылася разводдзе, нахлынула рака на дом той і не змагла пахіснуць яго, бо ён быў закладзены на камені.
49. А хто пачуў і не выканаў, той падобны да чалавека, які збудаваў дом на зямлі без падмурка; калі ж нахлынула на яго рака, адразу ён абваліўся і было разбурэнне дома таго вялікае.
РАЗДЗЕЛ VII.
1. Калі ж Ён скончыў усе словы Свае да народа, які слухаў, то ўвайшоў у Капернаум.
2. У аднаго сотніка раб, якім ён даражыў, быў хворы пры смерці.
3. Пачуўшы ж пра Іісуса, ён паслаў да Яго старэйшын Іудзейскіх, просячы Яго, каб прыйшоў ацаліць раба яго.
4. І яны, прыйшоўшы да Іісуса, настойліва прасілі Яго, гаворачы: ён варты, каб Ты зрабіў для яго гэта,
5. бо ён любіць народ наш і сінагогу збудаваў для нас.
6. Іісус пайшоў з імі. І калі ўжо Ён быў недалёка ад дома, паслаў да Яго сотнік сяброў сказаць Яму: Госпадзі! не турбуйся, бо я не варты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;
7. таму і сябе самога я не палічыў годным, каб прыйсці да Цябе; але скажы слова, і выздаравее слуга мой.
8. Бо і я, чалавек, падпарадкаваны ўладзе, але, маючы пад сабою воінаў, кажу аднаму: “ідзі”, і ідзе; і другому: “прыйдзі”, і прыходзіць; і рабу майму: “зрабі гэта”, і робіць.
9. Пачуўшы гэта, Іісус здзівіўся яму і, павярнуўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізраілі не знайшоў Я такой веры.
10. І, вярнуўшыся ў дом, пасланыя знайшлі хворага раба здаровым.
11. І сталася пасля гэтага: пайшоў Іісус у горад, які называўся Наін; і з Ім ішлі многія вучні Яго і мноства народу.
12. Калі ж Ён наблізіўся да гарадской брамы, якраз, выносілі памерлага, адзінага сына ў маці сваёй, а яна была ўдава; і шмат людзей з горада было з ёю.
13. Убачыўшы яе, Гасподзь злітаваўся над ёю і сказаў ёй: не плач.
14. І, падышоўшы, дакрануўся да насілак; тыя, што неслі, спыніліся; і сказаў: юнак! табе кажу, устань.
15. І сеў мёртвы, і пачаў гаварыць; і аддаў яго Іісус маці яго.
16. І ахапіў усіх страх, і славілі Бога, кажучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і наведаў Бог народ Свой.
17. І гэтае слова пра Яго разышлося па ўсёй Іудзеі і па ўсім наваколлі.
18. І паведамілі Іаану вучні яго пра ўсё гэта.
19. І, паклікаўшы дваіх з вучняў сваіх, Іаан паслаў іх да Іісуса спытаць: ці Той Ты, Які мае прыйсці, ці чакаць нам другога?
20. Прыйшоўшы да Яго, гэтыя мужы сказалі: Іаан Хрысціцель паслаў нас да Цябе спытаць: ці Той Ты, Які мае прыйсці, ці чакаць нам другога?
21. А ў гэты час Ён многіх ацаліў ад хвароб і немачаў і злых духаў і многім сляпым падараваў зрок.
22. І сказаў ім Іісус у адказ: пайдзіце, паведаміце Іаану, што вы бачылі і чулі: як сляпыя робяцца відушчымі, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца, глухія чуюць, мёртвыя ўваскрасаюць, убогія дабравесцяць;
23. і блажэнны, хто не спакусіцца аба Мне.
24. А калі адышлі пасланцы Іаанавы, пачаў Ён гаварыць народу пра Іаана: што глядзець хадзілі вы ў пустыню? трысціну, ветрам калыханую?
25. Што ж глядзець хадзілі вы? чалавека, убранага ў мяккае адзенне?
26. Але хто ў пышных уборах і ў раскошы жыве, тыя ў царскіх палацах.
27. Што ж глядзець хадзілі вы? прарока? Так, кажу вам, і больш, чым прарока.
28. Гэта той, пра каго напісана: “вось, Я пасылаю Ангела Майго перад абліччам Тваім, які падрыхтуе шлях Твой перад Табою”.
29. Бо кажу вам: з народжаных жанчынамі няма ніводнага прарока, большага за Іаана Хрысціцеля; але меншы ў Царстве Божым большы за яго.
30. І ўвесь народ, што слухаў, і мытнікі прызналі правату Бога, хрысціўшыся хрышчэннем Іаанавым;
31. а фарысеі і законнікі адкінулі волю Божую наконт сябе, не хрысціўшыся ад яго.
32. І сказаў Гасподзь: з кім жа параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?
33. Яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку і аклікаюць адны другіх і гавораць: мы ігралі вам на дудцы, а вы не танцавалі, мы спявалі вам жалобнае, а вы не плакалі.
34. Бо прыйшоў Іаан Хрысціцель: ні хлеба не есць, ні віна не п’е; і вы кажаце: у ім дэман.
35. Прыйшоў Сын Чалавечы: есць і п’е; і вы кажаце: вось чалавек, які любіць есці і віно піць, сябра мытнікам і грэшнікам.
36. І апраўдана мудрасць усімі дзецьмі яе.
37. Нехта з фарысеяў прасіў Яго паесці разам з ім, і Ён, увайшоўшы ў дом фарысея, узлёг.
38. І вось, жанчына з таго горада, якая была грэшніцай, даведаўшыся, што Ён узляжыць у доме фарысея, прынесла алебастравую пасудзіну міра
39. і, стаўшы ззаду каля ног Яго, плачучы, пачала абліваць слязьмі ногі Яго і валасамі галавы сваёй выцірала, і цалавала ногі Яго, і мазала мірам.
40. Убачыўшы гэта, фарысей, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарокам, то ведаў бы, хто і якая гэта жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца.
41. І, адказваючы, Іісус сказаў яму: Сімане! Я маю нешта сказаць табе. Той прамовіў: скажы, Настаўнік.
42. Іісус сказаў: у аднаго пазыкадаўцы было два даўжнікі: адзін быў павінен пяцьсот дынарыяў, а другі — пяцьдзесят;
43. але, паколькі яны не мелі чым заплаціць, ён дараваў абодвум. Каторы з іх, скажы, больш узлюбіць яго?
44. І сказаў Сіман у адказ: думаю, той, якому больш дараваў. Ён жа сказаў яму: правільна ты рассудзіў.
45. І, павярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сіману: бачыш гэтую жанчыну? Я ўвайшоў у дом твой, і ты вады Мне на ногі не даў; а яна слязамі абліла Мне ногі і валасамі галавы сваёй выцерла.
46. Ты цалавання Мне не даў; а яна з таго часу, як Я ўвайшоў, не пераставала цалаваць Мне ногі.
47. Ты галавы Маёй алеем не памазаў, яна ж мірам памазала Мне ногі.
48. А таму кажу табе: адпускаюцца грахі яе многія, бо яна ўзлюбіла многа; а каму мала адпускаецца, той мала любіць.
49. І ёй сказаў: адпускаюцца табе грахі.
50. І пачалі тыя, што ўзляжалі з Ім, гаварыць самі сабе: хто Ён, што і грахі адпускае?
51. Ён жа сказаў жанчыне: вера твая ўратавала цябе; ідзі з мірам.
РАЗДЗЕЛ VIII.
52. І сталася пасля гэтага: Ён праходзіў па гарадах і вёсках, прапаведуючы і дабравесцячы Царства Божае, і дванаццаць з Ім,
53. і некаторыя жанчыны, што былі ацалёныя ад духаў злых і немачаў: Марыя, званая Магдалінаю, з якой выйшла сем дэманаў,
54. Іаанна, жонка Хузы, домаўпраўніка Ірадавага, і Сусанна, і многія іншыя, што служылі Яму маёмасцю сваёй.
55. Калі ж сабралася мноства народу і з усіх гарадоў папрыходзілі да Яго, Ён сказаў прытчай:
56. Выйшаў сейбіт сеяць насенне сваё; і калі сеяў, адно ўпала пры дарозе і было патаптана, і птушкі нябесныя падзяўблі яго;
57. а іншае ўпала на камень і, узышоўшы, засохла, бо не мела вільгаці;
58. а іншае ўпала ў церні, і выраслі церні і заглушылі яго;
59. а іншае ўпала на добрую зямлю і, узышоўшы, урадзіла плод у сто крат. Сказаўшы гэта, Іісус заклікаў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
60. Вучні ж Яго пыталіся ў Яго, кажучы: што б значыла прытча гэта?
61. Ён жа сказаў: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а астатнім — у прытчах, каб яны бачачы не бачылі і чуючы не разумелі.
62. Вось што значыць прытча гэтая: насенне ёсць слова Божае;
63. і якое пры дарозе — гэта тыя, што слухаюць, але потым прыходзіць дыявал і забірае слова з сэрцаў іх, каб не ўверавалі яны і не былі збаўленыя;
64. а якое на камені ўпала — гэта тыя, што, пачуўшы, з радасцю прымаюць слова, але яны не маюць кораня і да часу веруюць, а ў час выпрабавання адпадаюць;
65. а што ўпала ў церні — гэта тыя, што пачулі, але турботамі, багаццем і ўцехамі жыццёвымі на шляху сваім заглушаюцца і не даюць плёну;
66. а што на добрай зямлі — гэта тыя, што, пачуўшы слова, захоўваюць яго ў шчырым і добрым сэрцы і даюць плод у цярплівасці. Сказаўшы гэта, Іісус заклікаў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
67. Ніхто, запаліўшы свечку, не пакрывае яе пасудзінай або не ставіць пад ложак, а ставіць яе на падсвечнік, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.
68. Бо няма нічога таемнага, што б не стала яўным, ні схаванага, што б не стала вядомым і не выявілася.
69. Так што сачыце, як вы слухаеце; бо хто мае, таму дадзена будзе, а хто не мае, адымецца ў таго і тое, што ён думае, нібы мае.
70. І прыйшлі да Яго Маці і браты Яго, і не маглі даступіцца да Яго з-за натоўпу.
71. І паведамілі Яму, кажучы: Маці Твая і браты Твае стаяць на дварэ і хочуць Цябе ўбачыць.
72. Ён жа сказаў ім у адказ: Маці Мая і браты Мае — гэта тыя, што слухаюць слова Божае і выконваюць яго.
73. І сталася ў адзін з тых дзён: увайшоў Ён у лодку з вучнямі Сваімі і сказаў ім: пераправімся на той бок возера. І яны адплылі.
74. Калі ж плылі, Ён заснуў. І наляцеў бурны вецер на возера, і пачало заліваць іх, і былі яны ў небяспецы.
75. І, падышоўшы, разбудзілі Яго і сказалі: Настаўнік! Настаўнік! мы гінем! Ён жа, устаўшы, забараніў ветру і хвалям вады, і яны супакоіліся і настала ціша.
76. Тады Ён сказаў ім: дзе вера ваша? Яны ж, спалоханыя, дзівіліся і казалі адзін аднаму: хто ж гэта Ён, што і вятрам загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?
77. І прыплылі ў зямлю Гадарынскую, што насупраць Галілеі.
78. Калі ж Ён выйшаў на зямлю, сустрэў Яго нейкі чалавек з горада, апантаны дэманамі з даўняга часу, і адзення не насіў ён, і ў доме не жыў, а ў магільных пячорах.
79. Убачыўшы Іісуса і закрычаўшы, ён упаў перад Ім і моцным голасам сказаў: што Табе да мяне, Іісусе, Сыне Бога Ўсявышняга? малю Цябе, не муч мяне.
80. Таму што загадаў Іісус духу нячыстаму выйсці з чалавека; бо доўгі час той хапаў яго, і звязвалі яго ланцугамі і аковамі, і сцераглі; але ён разрываў путы, і дэман гнаў яго ў пустыні.
81. І спытаўся ў яго Іісус, кажучы: як імя тваё? Той адказаў: легіён; бо многа дэманаў увайшло ў яго.
82. І яны прасілі Іісуса, каб не загадаў ім ісці ў бездань.
83. Пасвіўся ж там вялікі статак свіней на гары; і папрасілі Яго дэманы, каб дазволіў ім увайсці ў іх. І дазволіў ім.
84. І дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў свіней; і рынуўся статак з кручы ў возера і патануў.
85. Пастухі ж, убачыўшы, што здарылася, пабеглі ды абвясцілі ў горадзе і ў вёсках.
86. І людзі выйшлі пабачыць, што здарылася; і прыйшлі да Іісуса і знайшлі, што чалавек, з якога выйшлі дэманы, сядзіць каля ног Іісуса адзеты і пры розуме; і спалохаліся.
87. А тыя, хто бачыў, расказалі ім, як быў выратаваны апантаны.
88. І прасіў Яго ўвесь люд краю Гадарынскага адысці ад іх, бо страхам вялікім былі яны ахоплены. І Ён, увайшоўшы ў лодку, вярнуўся.
89. А чалавек, з якога выйшлі дэманы, прасіў Яго, каб быць з Ім. Але Іісус адпусціў яго, кажучы:
90. вяртайся ў дом твой і расказвай, што зрабіў табе Бог. І ён пайшоў, абвяшчаючы па ўсім горадзе, што зрабіў яму Іісус.
91. І сталася: калі вярнуўся Іісус, народ прыняў Яго, бо ўсе чакалі Яго.
92. І вось прыйшоў чалавек, імем Іаір, які быў старэйшынам сінагогі;
93. і, упаўшы да ног Іісуса, ён прасіў Яго ўвайсці ў дом яго,
94. бо ў яго была адзіная дачка, гадоў дванаццаці, і яна памірала. Калі ж Ён ішоў, народ напіраў на Яго.
95. І жанчына, якая мела кровацячэнне ўжо дванаццаць гадоў, і патраціла на лекараў усю маёмасць ды ні ў аднаго не магла вылечыцца,
96. падышоўшы ззаду, дакранулася да краю вопраткі Яго; і адразу спынілася кровацячэнне ў яе.
97. І сказаў Іісус: хто дакрануўся да Мяне? Калі ж адмаўляліся ўсе, казаў Пётр і тыя, што з ім: Настаўнік! народ абступіў Цябе і напірае, а Ты гаворыш: хто дакрануўся да Мяне?
98. Але Іісус сказаў: дакрануўся нехта да Мяне, бо Я адчуў сілу, што выйшла з Мяне.
99. Жанчына, убачыўшы, што не ўтаілася, дрыжучы, падышла і, упаўшы перад Ім, паведаміла Яму перад усім народам, з якой прычыны дакранулася да Яго і як ацалілася адразу.
100. Ён жа сказаў ёй: мацуйся, дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі з мірам.
101. Яшчэ калі Ён гаварыў, прыходзіць нехта з дому старэйшыны сінагогі і кажа яму: памерла дачка твая, не турбуй ужо Настаўніка.
102. Іісус жа, пачуўшы гэта, сказаў, звяртаючыся да яго: не бойся, толькі веруй, і яна будзе ўратаваная.
103. І, прыйшоўшы ў дом, Ён не дазволіў увайсці нікому, апрача Пятра, Іаана і Іакава, і бацькі дзяўчынкі і маці.
104. Усе плакалі і рыдалі па ёй. Ён жа сказаў: не плачце, яна не памерла, а спіць.
105. І насміхаліся з Яго, ведаючы, што яна памерла.
106. Ён жа, выправадзіўшы ўсіх прэч і ўзяўшы яе за руку, усклікнуў, кажучы: дзяўчынка! устань.
107. І вярнуўся дух яе і паднялася адразу; і Ён загадаў даць ёй есці.
108. І моцна ўразіліся бацькі яе. Ён жа загадаў ім не расказваць нікому пра тое, што адбылося.
РАЗДЗЕЛ IX.
1. Склікаўшы ж дванаццаць, Ён даў ім сілу і ўладу над усімі дэманамі, і ацаляць ад хвароб;
2. і паслаў іх прапаведаваць Царства Божае і ацаляць хворых.
3. І сказаў ім: нічога не бярыце ў дарогу: ні посаха, ні торбы, ні хлеба, ні срэбра, і не майце па дзве вопраткі;
4. і ў які дом увойдзеце, там заставайцеся і адтуль выпраўляйцеся далей;
5. а калі хто не прыме вас, то, выходзячы з горада таго, абтрасіце пыл з ног вашых у сведчанне на іх.
6. І, пайшоўшы, яны праходзілі па селішчах, дабравесцячы і ацаляючы ўсюды.
7. І пачуў Ірад тэтрарх пра ўсё, што рабіў Іісус, і недаўмяваў, бо некаторыя казалі, што Іаан паўстаў з мёртвых,
8. а некаторыя, што Ісаія явіўся, а іншыя, што адзін са старажытных прарокаў уваскрэс.
9. І сказаў Ірад: Іаану я адсек галаву; хто ж Гэты, пра Каго я чую такое? І імкнуўся ўбачыць Яго.
10. І, вярнуўшыся, апосталы расказалі Яму, што зрабілі; і ўзяўшы іх, пайшоў асобна ў пустэльнае месца каля горада, які называўся Віфсаіда.
11. Але людзі, даведаўшыся, пайшлі за Ім; і Ён, прыняўшы іх, гаварыў ім пра Царства Божае, і тых, хто меў патрэбу ў ацаленні, ацаляў.
12. Дзень жа пачаў хіліцца да вечара.
13. І, падышоўшы, дванаццаць сказалі Яму: адпусці людзей, каб пайшлі ў навакольныя селішчы і вёскі і знайшлі прытулак і ежу, бо мы тут у пустэльным месцы.
14. Але Ён сказаў ім: вы ім дайце есці. Яны ж сказалі: няма ў нас больш нічога, акрамя пяці хлябоў і дзвюх рыбін, хіба што пайсці нам купіць ежы для ўсіх гэтых людзей.
15. Бо іх было каля пяці тысяч мужчын. Але Ён сказаў вучням Сваім: рассадзіце іх групамі па пяцьдзесят.
16. І зрабілі так, і рассадзілі ўсіх.
17. Ён жа, узяўшы пяць хлябоў і дзве рыбіны, і ўзвёўшы вочы на неба, благаславіў іх і пераламіў, і даваў вучням, каб разнеслі народу.
18. І елі, і насыціліся ўсе; і сабрана было ў іх рэшты кавалкаў дванаццаць кашоў.
19. І сталася: калі Ён маліўся ў адзіноце, з Ім былі вучні, і Ён спытаўся ў іх: за каго Мяне прымае народ?
20. Яны ж сказалі ў адказ: за Іаана Хрысціцеля, іншыя ж за Ілію, а іншыя кажуць, што нехта са старажытных прарокаў уваскрэс.
21. Ён жа сказаў ім: а вы за каго прымаеце Мяне? І ў адказ Пётр сказаў: за Хрыста Божага.
22. Але Ён, забараняючы ім, загадаў нікому не казаць пра гэта,
23. сказаўшы, што Сыну Чалавечаму належыць многа адпакутаваць, і быць адрынутым старэйшынамі і першасвятарамі, і кніжнікамі, і быць забітым, і на трэці дзень уваскрэснуць.
24. А да ўсіх казаў: хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе і возьме крыж свой штодня і ідзе ўслед за Мною.
25. Бо хто хоча душу сваю ўратаваць, той загубіць яе; а хто загубіць душу сваю дзеля Мяне, той уратуе яе.
26. Бо якую карысць мае чалавек, здабыўшы ўвесь свет, а сябе загубіўшы ці сабе пашкодзіўшы?
27. Бо хто пасаромеецца Мяне і Маіх слоў, таго Сын Чалавечы пасаромеецца, калі прыйдзе ў славе Сваёй і Айца, і святых Ангелаў.
28. Кажу вам па праўдзе: ёсць сярод тых, што стаяць тут, некаторыя, якія не зазнаюць смерці, пакуль не ўбачаць Царства Божага.
29. І сталася пасля гэтых слоў дзён праз восем: узяўшы Пятра, Іаана і Іакава, узышоў Ён на гару памаліцца.
30. І калі маліўся, выгляд твару Яго стаў іншым, і ўбранне Яго стала белым і зіхатлівым.
31. І вось, два мужы размаўлялі з Ім, гэта былі Маісей і Ілія;
32. явіўшыся ў славе, яны гаварылі пра адыход Яго, які Ён меў здзейсніць у Іерусаліме.
33. А Пятра і тых, што былі з ім, змарыў сон; прабудзіўшыся ж, яны ўбачылі славу Яго, і двух мужоў, што стаялі з Ім.
34. І сталася: калі яны адыходзілі ад Яго, сказаў Пётр да Іісуса: Настаўнік! добра нам тут быць; і зробім тры шатры: адзін Табе і адзін Маісею, і адзін Іліі, — не ведаючы, што кажа.
35. Калі ж ён гаварыў гэта, узнікла воблака і ахінула іх; і яны спалохаліся, калі ўвайшлі ў воблака.
36. І быў з воблака голас, які гаварыў: гэта Сын Мой Узлюблены; Яго слухайце.
37. І калі быў голас гэты, апынуўся Іісус адзін. І яны маўчалі, і нікому не расказалі ў тыя дні нічога з таго, што бачылі.
38. І сталася на другі дзень: калі яны сышлі з гары, сустрэла Яго мноства народу.
39. І вось, нейкі чалавек з натоўпу ўскрыкнуў, гаворачы: Настаўнік! малю Цябе, узглянь на сына майго; бо ён адзіны ў мяне;
40. і вось, дух хапае яго, і ён раптам ускрыквае, і курчыць яго, так што ён пену пускае; і ледзь адступае ад яго, змучыўшы яго;
41. я прасіў вучняў Тваіх, каб выгналі яго, і яны не змаглі.
42. Іісус жа сказаў у адказ: о, родзе бязверны і разбэшчаны! дакуль буду з вамі і буду цярпець вас? прывядзі сюды сына свайго.
43. І калі той яшчэ падыходзіў, кінуў яго дэман і скурчыў. Але Іісус забараніў духу нячыстаму, і ацаліў хлопца, і аддаў яго бацьку яго.
44. І ўсе дзівіліся велічы Божай. Калі ўсе здзіўляліся ўсяму, што рабіў Іісус, Ён сказаў вучням Сваім:
45. укладзіце вы ў вушы свае словы гэтыя: Сын Чалавечы аддадзены будзе ў рукі чалавечыя.
46. Яны ж не разумелі слова гэтага, і было яно скрыта ад іх, так што яны не спасціглі яго; і баяліся яны спытацца ў Яго пра слова гэтае.
47. І прыйшло ім на думку: хто быў бы з іх большы?
48. Іісус жа, бачачы помысел сэрца іх, узяў дзіця, паставіў яго каля Сябе
49. і сказаў ім: хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае; а хто прыме Мяне, прымае Таго, Хто паслаў Мяне; бо хто меншы між усіх вас, той вялікі.
50. Іаан жа сказаў у адказ: Настаўнік! мы бачылі некага, хто імем Тваім выганяў дэманаў, і забаранілі яму, бо ён не следуе за Табою з намі.
51. І сказаў яму Іісус: не забараняйце; бо хто не супраць вас, той за вас.
52. І сталася: калі набліжаліся дні ўзяцця Яго ў неба, Ён цвёрда вырашыў ісці ў Іерусалім.
53. І паслаў вестуноў перад абліччам Сваім; і яны пайшлі і ўвайшлі ў паселішча Самаранскае, каб падрыхтаваць для Яго;
54. але там не прынялі Яго, таму што Ён ішоў у Іерусалім.
55. Убачыўшы гэта, вучні Яго Іакаў і Іаан сказалі: Госпадзі! хочаш, мы скажам, каб агонь сышоў з неба і знішчыў іх, як і Ілія зрабіў?
56. Але Ён, абярнуўшыся, забараніў ім, кажучы: не ведаеце, якога вы духа;
57. бо Сын Чалавечы прыйшоў не загубіць душы чалавечыя, але ўратаваць. І пайшлі ў другое паселішча.
58. І сталася: калі яны былі ў дарозе, сказаў нехта Яму: я пайду за Табою, куды б Ты не ішоў, Госпадзі!
59. І сказаў яму Іісус: лісы маюць норы, і птушкі нябесныя — гнёзды, а Сын Чалавечы не мае дзе галаву прыхіліць.
60. Другому ж сказаў: ідзі ўслед за Мною. А той сказаў: Госпадзі! дазволь мне пайсці і перш пахаваць бацьку майго.
61. Але Іісус сказаў яму: пакінь мёртвым хаваць сваіх памерлых; а ты ідзі абвяшчай Царства Божае.
62. І сказаў яшчэ адзін: я пайду за Табою, Госпадзі, але перш дазволь мне развітацца з тымі, хто ў доме маім.
63. Іісус жа яму сказаў: ніхто з тых, хто кладзе руку сваю на плуг і азіраецца назад, не прыдатны для Царства Божага.
РАЗДЗЕЛ X.
1. Пасля гэтага абраў Гасподзь і іншых семдзесят вучняў і паслаў іх па двое перад абліччам Сваім у кожны горад і месца, куды Сам збіраўся ісці,
2. і казаў ім: жніва многа, а работнікаў мала; таму маліце Гаспадара жніва, каб вывеў работнікаў на жніво Сваё.
3. Ідзіце! вось Я пасылаю вас як ягнят пасярод ваўкоў.
4. Не бярыце з сабой ні мяшка, ні торбы, ні абутку і нікога ў дарозе не вітайце.
5. Калі ж у які дом увойдзеце, перш кажыце: мір дому гэтаму;
6. і калі там будзе сын міру, то спачне на ім мір ваш; а калі не, то да вас вернецца;
7. і ў тым доме заставайцеся, ешце і піце, што ў іх ёсць; бо работнік дастойны ўзнагароды сваёй. Не пераходзьце з дому ў дом.
8. І калі ў які горад прыйдзеце і прымуць вас, ешце, што вам пададуць;
9. і ацаляйце хворых, якія ёсць там, і кажыце ім: наблізілася да вас Царства Божае.
10. А калі ў які горад прыйдзеце і не прымуць вас, то, выйшаўшы на вуліцы яго, скажыце:
11. і пыл, што прыстаў да нас з горада вашага, мы абтрасаем вам; аднак тое ведайце, што наблізілася да вас Царства Божае;
12. кажу вам, што Садому ў дзень той лягчэй будзе, чым гораду таму.
13. Гора табе, Харазіне! гора табе, Віфсаіда! бо калі б у Тыры і Сідоне явіліся сілы, яўленыя ў вас, яны б даўно ўжо, седзячы ў валасяніцы і попеле, пакаяліся;
14. але Тыру і Сідону лягчэй будзе на судзе, чым вам.
15. І ты, Капернауме, што да неба ўзвысіўся, да пекла будзеш нізрынуты.
16. Хто слухае вас, Мяне слухае; і хто адвяргае вас, Мяне адвяргае; а хто адвяргае Мяне, адвяргае Таго, Хто паслаў Мяне.
17. Вярнуліся ж семдзесят з радасцю, гаворачы: Госпадзі! і дэманы пакараюцца нам у імя Тваё.
18. Ён жа сказаў ім: бачыў Я сатану, што як маланка з неба ўпаў;
19. Вось Я даю вам уладу наступаць на змеяў і скарпіёнаў і на ўсю сілу варожую, і нішто не пашкодзіць вам;
20. аднак таму не радуйцеся, што духі вам пакараюцца, а радуйцеся, што імёны вашы запісаны на нябёсах.
21. У той час узрадаваўся духам Іісус і сказаў: слаўлю Цябе, Ойча, Госпадзі неба і зямлі, што Ты ўтаіў гэта ад мудрых і разумных і адкрыў гэта малым дзецям. Так, Ойча! бо гэта было добраўгодна перад Табою.
22. І, павярнуўшыся да вучняў, сказаў: усё Мне перададзена Айцом Маім, і хто ёсць Сын, не ведае ніхто, акрамя Айца, і хто ёсць Айцец, не ведае ніхто, акрамя Сына, і каму Сын хоча адкрыць.
23. І, павярнуўшыся да вучняў, асобна сказаў: блажэнныя вочы, якія бачаць тое, што вы бачыце;
24. бо кажу вам, што многія прарокі і цары хацелі ўбачыць тое, што вы бачыце, і не ўбачылі, і пачуць тое, што вы чуеце, і не пачулі.
25. І вось, устаў нейкі законнік і, спакушаючы Яго, сказаў: Настаўнік! Што мне рабіць, каб унаследаваць жыццё вечнае?
26. Ён жа сказаў яму: у законе што напісана? як чытаеш?
27. Той жа сказаў у адказ: “узлюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім,
28. і ўсёй душою тваёю, і ўсёй сілаю тваёю, і ўсім разуменнем тваім”, і “бліжняга твайго, як самога сябе”.
29. Іісус сказаў яму: правільна ты адказаў; рабі гэта, і будзеш жыць.
30. Але той, хочучы апраўдаць сябе, сказаў Іісусу: а хто мой бліжні?
31. На гэта Іісус сказаў: чалавек нейкі ішоў з Іерусаліма ў Іерыхон і трапіў да разбойнікаў, якія раздзелі яго і паранілі, і пайшлі, пакінуўшы ледзь жывога.
32. Выпадкова адзін святар ішоў тою дарогаю і, убачыўшы яго, прайшоў міма.
33. Таксама і левіт, быўшы на тым месцы, падышоў і, убачыўшы, прайшоў міма.
34. А нейкі Самаранін, што быў ў дарозе, натрапіў на яго і, ўбачыўшы яго, зжаліўся,
35. і, падышоўшы, перавязаў раны яго, узліваючы алей і віно; і, пасадзіўшы яго на сваю жывёліну, прывёз яго ў гасцініцу і паклапаціўся пра яго;
36. а на другі дзень, ад’язджаючы, дастаў два дынарыі і даў гаспадару гасцініцы, і сказаў яму: паклапаціся пра яго, а калі болей што патраціш, я, як вярнуся, аддам табе.
37. Каторы з гэтых трох, здаецца табе, быў бліжнім таму, хто трапіў да разбойнікаў?
38. Ён сказаў: той, што ўчыніў міласць яму. Сказаў жа яму Іісус: ідзі, і ты рабі гэтак.
39. І сталася: калі яны былі ў дарозе, зайшоў Ён у адно паселішча; і жанчына нейкая, імем Марфа, прыняла Яго ў дом свой;
40. і была ў яе сястра, што звалася Марыя, якая, сеўшы каля ног Іісуса, слухала слова Яго.
41. Марфа ж клапацілася, каб як найлепш услужыць, і, падышоўшы, сказала: Госпадзі! ці ж не абыякава Табе, што сястра мая адну мяне пакінула ўслужваць? скажы ёй, каб дапамагла мне.
42. Іісус жа сказаў ёй у адказ: Марфа! Марфа! ты клапоцішся і турбуешся пра многае,
43. а толькі адно патрэбна; Марыя ж выбрала добрую долю, якая не адымецца ў яе.
РАЗДЗЕЛ XІ.
1. І сталася: калі Ён маліўся ў адным месцы, і як перастаў, нехта з вучняў Яго сказаў Яму: Госпадзі! навучы нас маліцца, як і Іаан навучыў вучняў сваіх.
2. Ён жа сказаў ім: калі моліцеся, гаварыце: Ойча наш, Які ў нябёсах! няхай свяціцца імя Тваё; няхай прыйдзе Царства Тваё; няхай будзе воля Твая як на небе, і на зямлі;
3. хлеб наш надзённы давай нам кожны дзень;
4. і даруй нам грахі нашы, бо і мы даруем кожнаму даўжніку нашаму; і не ўвядзі нас у спакусу, але збаў нас ад злога.
5. І сказаў ім: хтосьці з вас, маючы сябра, прыйдзе да яго апоўначы і скажа яму: дружа! пазыч мне тры хлябы,
6. бо сябар мой прыйшоў да мяне з дарогі, і не маю чаго даць яму;
7. а той знутры скажа ў адказ: не турбуй мяне, дзверы ўжо замкнёныя, і дзеці мае пры мне ў пасцелі; не магу я ўстаць і даць табе.
8. Кажу вам: калі ён не ўстане і не дасць дзеля таго, што ён сябар яго, то з-за неадступнасці яго ўстане і дасць яму, колькі трэба.
9. І Я вам кажу: прасіце, і дадзена будзе вам; шукайце, і знойдзеце; стукайцеся, і адчыняць вам;
10. бо кожны, хто просіць, атрымлівае, і хто шукае, знаходзіць, і, хто стукаецца, таму адчыняюць.
11. Хіба каторы бацька з вас, калі сын папросіць у яго хлеба, падасць яму камень? або папросіць рыбы, хіба замест рыбіны падасць яму змяю?
12. або, калі папросіць яйка, хіба падасць яму скарпіёна?
13. Дык вось, калі вы, будучы ліхімі, умееце дары добрыя даваць дзецям вашым, тым болей Айцец Нябесны дасць Духа Святога тым, хто просіць у Яго.
14. І выганяў Ён дэмана, які быў нямы; і сталася: калі дэман выйшаў, нямы загаварыў, і здзівіліся людзі.
15. Некаторыя ж з іх казалі: сілаю вельзевула, князя дэманскага, Ён выганяе дэманаў.
16. А іншыя, спакушаючы, патрабавалі ад Яго знамення з неба.
17. Ён жа, ведаючы думкі іх, сказаў ім: усякае царства, самое ў сабе раздзеленае, спусташаецца, і дом на дом падае;
18. калі ж і сатана сам у сабе раздзеліцца, то як устаіць царства яго? а вы кажаце, што Я сілаю вельзевула выганяю дэманаў;
19. і калі Я сілаю вельзевула выганяю дэманаў, то сыны вашы чыёю сілаю выганяюць? Таму яны вам будуць суддзямі.
20. Калі ж Я пярстом Божым выганяю дэманаў, значыць, прыйшло да вас Царства Божае.
21. Калі дужы, узброіўшыся, ахоўвае свой двор, то ў бяспецы маёмасць яго;
22. калі ж дужэйшы за яго, напаўшы, пераможа яго, то забярэ ўсю зброю яго, на якую той спадзяваўся, і здабытае ў яго раздасць.
23. Хто не са Мной, той супраць Мяне, і хто не збірае са Мною, той раскідае.
24. Калі нячысты дух выйдзе з чалавека, то блукае па бязводных мясцінах, шукаючы спакою, і, не знаходзячы, кажа: вярнуся ў дом мой, адкуль я выйшаў;
25. і, прыйшоўшы, застае яго падмеценым і прыбраным;
26. тады ідзе і бярэ сем іншых духаў, люцейшых за сябе, і, увайшоўшы, жывуць там; і бывае апошняе для чалавека таго горшым за першае.
27. І сталася: калі Ён гаварыў гэта, адна жанчына з натоўпу, узвысіўшы голас, сказала Яму: блажэннае ўлонне, якое насіла Цябе, і грудзі, якія Ты ссаў.
28. А Ён сказаў: тым больш блажэнныя тыя, што слухаюць слова Божае і выконваюць яго.
29. Калі ж стала збірацца ўсё больш народу, Ён пачаў гаварыць: род гэты ліхі, ён шукае знамення, ды знаменне не будзе дадзена яму, акрамя знамення Іоны прарока;
30. бо як Іона быў знаменнем для Ніневіцянаў, так будзе і Сын Чалавечы для роду гэтага.
31. Царыца Поўдня ўстане на судзе з мужамі роду гэтага і асудзіць іх, бо яна прыходзіла з краю зямлі паслухаць мудрасці Саламонавай, і вось, тут большае за Саламона.
32. Мужы Ніневійскія ўстануць на судзе з родам гэтым і асудзяць яго, бо яны пакаяліся ад пропаведзі Іонавай, і вось, тут большае за Іону.
33. Ніхто, запаліўшы свечку, не ставіць яе ў патаемным месцы, ні пад пасудзінай, а на падсвечніку, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.
34. Свяцільня целу ёсць вока; калі вока тваё чыстае, то і ўсё цела тваё светлае; калі ж ліхое, то і цела тваё цёмнае;
35. дык глядзі, каб святло, якое ў табе, не было цемрай.
36. Калі ж усё цела тваё светлае, і не мае ніводнай цёмнай часткі, то будзе яно светлае ўсё так, як бы свяцільнік ззяннем асвятляў цябе.
37. Калі Ён сказаў гэта, прасіў Яго адзін фарысей, каб Ён паабедаў у яго; і Ён, увайшоўшы, узлёг.
38. Фарысей жа, убачыўшы, здзівіўся, што Ён перш за ўсё не ўмыўся перад абедам.
39. А Гасподзь сказаў яму: цяпер вы, фарысеі, звонку чашу і блюда ачышчаеце, а нутро ваша поўнае драпежнасці і злобы.
40. Неразумныя! ці ж не Той, Хто стварыў вонкавае, стварыў і ўнутранае?
41. Аднак падавайце міласціну з таго, што ўнутры; тады ўсё для вас чыстае будзе.
42. Але гора вам, фарысеям, што даяце дзесяціну з мяты і руты, і ўсялякай агародніны, ды не дбаеце пра суд і любоў Божую; гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць.
43. Гора вам, фарысеям, што любіце наперадзе сядзець у сінагогах і каб віталі вас на плошчах.
44. Гора вам, кніжнікі і фарысеі, крывадушнікі, што вы — як магілы непрыкметныя, і людзі ходзяць зверху і не ведаюць.
45. У адказ нехта з законнікаў кажа Яму: Настаўнік! гаворачы гэта, Ты і нас зневажаеш.
46. А Ён сказаў: і вам, законнікам, гора, што абцяжарваеце людзей цяжарамі невыноснымі, а самі ніводным пальцам сваім не дакранаецеся да цяжараў тых.
47. Гора вам, што будуеце грабніцы прарокам, а бацькі вашы забілі іх;
48. значыць, вы сведчыце пра ўчынкі бацькоў вашых і згаджаецеся з імі: бо яны забілі іх, а вы будуеце ім грабніцы.
49. Таму і мудрасць Божая сказала: пашлю да іх прарокаў і Апосталаў, і некаторых з іх заб’юць, а некаторых будуць гнаць,
50. каб была спагнаная з роду гэтага кроў усіх прарокаў, пралітая ад стварэння свету,
51. ад крыві Авеля да крыві Захарыі, які загінуў паміж ахвярнікам і храмам. Так, кажу вам: яна будзе спагнаная з роду гэтага.
52. Гора вам, законнікам, што вы ўзялі ключ пазнання: самі не ўвайшлі, і тым, хто ўваходзіў, перашкодзілі.
53. Калі ж Ён гаварыў ім гэта, кніжнікі і фарысеі пачалі жорстка нападаць на Яго і дапытвацца ў Яго пра многае,
54. падсцерагаючы Яго і стараючыся падлавіць на нечым з вуснаў Яго, каб абвінаваціць Яго.
РАЗДЗЕЛ XII.
1. Тым часам, калі сабраліся многія тысячы людзей, так што ціснулі адзін аднаго, Ён пачаў гаварыць найперш вучням Сваім: сцеражыцеся закваскі фарысейскай, гэта значыць крывадушнасці.
2. Няма нічога схаванага, што не адкрыецца, і таемнага, што не стане вядомым;
3. таму ўсё, што казалі вы ў цемры, пры святле пачута будзе; і што вы прамовілі на вуха ў пакоі, будзе абвешчана на дахах.
4. Кажу ж вам, сябрам Маім: не бойцеся тых, што забіваюць цела і пасля гэтага нічога больш не могуць зрабіць;
5. але ўкажу вам, каго баяцца: бойцеся таго, хто, забіўшы, мае ўладу ўкінуць у геену; так, кажу вам, яго бойцеся.
6. Ці не пяць вераб’ёў прадаюцца за два асарыі? і ніводзін з іх не забыты перад Богам.
7. А ў вас і валасы на галаве ўсе палічаны. Таму не бойцеся: вы больш вартыя, чым мноства вераб’ёў.
8. Гавару ж вам: кожнага, хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго і Сын Чалавечы вызнае перад Ангеламі Божымі;
9. а хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, той адрынуты будзе перад Ангеламі Божымі.
10. І кожнаму, хто скажа слова на Сына Чалавечага, даравана будзе; а хто будзе зневажаць Духа Святога, таму не будзе даравана.
11. Калі ж прывядуць вас у сінагогі і да начальства і да ўлад, не турбуйцеся, як ці што адказаць, альбо што гаварыць;
12. бо Святы Дух навучыць вас у тую гадзіну, што трэба казаць.
13. І сказаў Яму нехта з народу: Настаўнік! скажы брату майму, каб ён раздзяліў са мною спадчыну.
14. Ён жа сказаў яму: чалавеча, хто Мяне паставіў судзіць або дзяліць вас?
15. І сказаў ім: глядзіце, захоўвайце сябе ад хцівасці, бо нічыё жыццё не залежыць ад празмернай яго маёмасці.
16. І расказаў ім прытчу, гаворачы: у аднаго багатага чалавека добра ўрадзіла зямля.
17. І ён разважаў, сам сабе кажучы: што мне рабіць? не маю куды сабраць свой ураджай.
18. І сказаў: вось што зраблю: разбяру свірны мае і большыя збудую, і збяру туды ўсе плады свае і ўсё дабро сваё;
19. і скажу душы сваёй: душа! маеш многа дабра, на многія гады складзенага — адпачывай, еш, пі, весяліся.
20. А Бог сказаў яму: неразумны! у гэтую ноч душу тваю забяруць ад цябе; а тое, што ты назапасіў, каму дастанецца?
21. Так бывае з тым, хто збірае скарбы для сябе, а не ў Бога багацее.
22. І сказаў вучням Сваім: дзеля таго кажу вам: не турбуйцеся для душы вашай, што будзеце есці, ні для цела, у што апранецеся;
23. душа больш значыць за ежу, а цела за адзенне.
24. Паглядзіце на воранаў: яны не сеюць, не жнуць, не маюць ні каморы, ні свірна, і Бог корміць іх. Наколькі ж вы лепшыя за птушак!
25. І хто з вас, турбуючыся, можа падоўжыць свой век хоць на адзін локаць?
26. Дык вось, калі і найменшага не можаце, чаго пра іншае турбуецеся?
27. Паглядзіце на лілеі, як яны растуць: не працуюць, не прадуць; але кажу вам, што і Саламон ва ўсёй славе сваёй так не апранаўся, як кожная з іх.
28. Калі ж траву, якая сёння ў полі, а заўтра ў печ будзе ўкінутая, Бог убірае так, то тым болей вас, малаверы!
29. І вы не шукайце, што вам есці, ці што піць, і не клапаціцеся,
30. бо ўсяго гэтага шукаюць народы свету; Айцец жа ваш ведае, што вы маеце патрэбу ў гэтым;
31. шукайце толькі Царства Божага, і гэта ўсё дадасца вам.
32. Не бойся, малое стада! Бо Айцец ваш меў ласку даць вам Царства.
33. Прадайце маёмасць вашую і раздайце як міласціну. Рыхтуйце сабе мяхі, якія не зношваюцца, скарб невычэрпны на нябёсах, куды злодзей не набліжаецца і дзе моль не знішчае;
34. бо дзе скарб ваш, там і сэрца ваша будзе.
35. Няхай будуць паясніцы вашыя падперазанымі і свяцільнікі запаленымі;
36. а вы — падобнымі да людзей, што чакаюць гаспадара свайго, калі ён вернецца з вяселля, каб, як прыйдзе і пастукае, адразу адчыніць яму.
37. Блажэнныя рабы тыя, якіх, прыйшоўшы, гаспадар застане нядрэмнымі; праўду кажу вам: падперажэцца ён і пасадзіць іх за стол, і, падышоўшы, будзе прыслужваць ім.
38. І калі прыйдзе ў другую варту, і калі ў трэцюю варту прыйдзе, і застане іх такімі, то блажэнныя рабы тыя.
39. Вось што ведайце: калі б гаспадар дома ведаў, у які час прыйдзе злодзей, то не спаў бы і не дазволіў бы падкапаць дом свой.
40. Будзьце ж і вы гатовыя, бо ў час, пра які не думаеце, Сын Чалавечы прыйдзе.
41. Тады сказаў Яму Пётр: Госпадзі! нам прытчу гэтую гаворыш, ці ўсім?
42. А Гасподзь сказаў: Хто ж ёсць верны домаўпраўнік і мудры, якога паставіць гаспадар над чэляддзю сваёю, каб даваў ім у свой час меру хлеба?
43. Блажэнны раб той, якога гаспадар яго, прыйшоўшы, застане, што ён робіць так;
44. праўду кажу вам, што над усёй маёмасцю сваёю паставіць яго.
45. Калі ж скажа раб той у сэрцы сваім: “не хутка гаспадар мой прыйдзе”, і пачне біць слуг і служанак, есці і піць, і напівацца, —
46. прыйдзе гаспадар раба таго ў дзень, у які ён не чакае, і ў гадзіну, якой ён не ведае, і рассячэ яго напалам, і вызначыць яму адзін лёс з нявернымі.
47. Той раб, які ведаў волю гаспадара свайго і не падрыхтаваўся і не зрабіў па волі яго, будзе біты многа;
48. а той, які не ведаў, але зрабіў нешта вартае пакарання, будзе біты мала. З кожнага, каму дадзена многа, многа будзе спагнана з яго, і каму даручана многае, большага будуць патрабаваць ад яго.
49. Агонь прыйшоў Я звесці на зямлю, і як хачу Я, каб ён ужо загарэўся!
50. Хрышчэннем маю Я быць ахрышчаны, і як Я тамлюся, пакуль гэта не здзейсніцца!
51. Вы думаеце, што Я прыйшоў даць мір на зямлі? не, кажу вам, а хутчэй раздзяленне;
52. бо ад гэтага часу пяцёра ў адным доме будуць раздзеленыя: трое супраць двух і двое супраць трох;
53. раздзеляцца: бацька супраць сына, і сын супраць бацькі; маці супраць дачкі, і дачка супраць маці; свякроў супраць нявесткі сваёй, і нявестка супраць свекрыві сваёй.
54. Гаварыў Ён і народу: калі вы бачыце, што хмара падымаецца з захаду, адразу кажаце: “будзе дождж”, і бывае так;
55. і калі дзьме паўднёвы вецер, кажаце: “будзе спёка”, і бывае.
56. Крывадушнікі! аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не распазнаяце?
57. Чаму ж вы і самі па сабе не судзіце, што правільнае?
58. Бо калі ты ідзеш з праціўнікам сваім да начальніка, то па дарозе пастарайся пазбавіцца ад яго, каб ён не пацягнуў цябе да суддзі, а суддзя не аддаў цябе прыставу, а прыстаў не кінуў цябе ў цямніцу;
59. кажу табе: не выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі і апошняга гроша.
РАЗДЗЕЛ XIII.
1. І ў гэты самы час прыйшлі некаторыя і паведамілі Яму пра Галілеян, кроў якіх Пілат змяшаў з ахвярамі іх.
2. І ў адказ Іісус сказаў ім: вы думаеце, што гэтыя Галілеяне былі грэшныя больш за ўсіх Галілеян, калі яны так пацярпелі?
3. Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтаксама загінеце.
4. Або тыя васемнаццаць, на якіх упала вежа Сілаамская і пабіла іх, думаеце, што яны былі вінаватыя больш за ўсіх людзей, якія жывуць у Іерусаліме?
5. Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтаксама загінеце.
6. І казаў такую прытчу: нехта меў у вінаградніку сваім пасаджаную смакоўніцу; і прыйшоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў;
7. і сказаў вінаградару: вось ужо трэці год я прыходжу шукаць плоду на гэтай смакоўніцы і не знаходжу; ссячы яе, нашто яна і зямлю марнуе?
8. Але той сказаў яму ў адказ: гаспадар! пакінь яе і на гэты год, пакуль я абкапаю яе і абкладу гноем,
9. і можа, яна дасць плод; калі ж не, то налета ссячэш яе.
10. І вучыў Ён у адной з сінагог у суботу;
11. і вось, была там жанчына, што васемнаццаць гадоў мела духа немачы; і была яна скурчаная і не магла выпрастацца зусім.
12. Убачыўшы яе, Іісус падазваў і сказаў ёй: жанчына! ты вызвалена ад немачы тваёй.
13. І ўсклаў на яе рукі; і адразу яна выпрасталася, і славіла Бога.
14. А старэйшына сінагогі, абурыўшыся, што Іісус ацаліў у суботу, сказаў на гэта народу: ёсць шэсць дзён, у якія належыць працаваць; у тыя і прыходзьце ацаляцца, а не ў дзень суботні.
15. Гасподзь жа сказаў яму ў адказ: крывадушнік! ці ж не адвязвае кожны з вас у суботу свайго вала або асла ад ясляў і не вядзе паіць?
16. а гэтую дачку Аўраамаву, якую вось ужо васемнаццаць гадоў як звязаў сатана, ці не трэба было вызваліць ад путаў гэтых у дзень суботні?
17. І калі гаварыў Ён гэта, засаромеліся ўсе праціўнікі Яго, і ўвесь народ радаваўся усім слаўным учынкам Яго.
18. Ён жа казаў: да чаго падобна Царства Божае, і з чым параўнаю яго?
19. яно падобна да зярняці гарчычнага, якое чалавек, узяўшы, пасадзіў у садзе сваім; і яно вырасла, і стала вялікім дрэвам, і птушкі нябесныя гняздзіліся ў голлі яго.
20. Яшчэ сказаў: з чым параўнаю Царства Божае?
21. яно падобна да закваскі, якую жанчына, узяўшы, паклала ў тры меры мукі, пакуль не ўкісла ўсё.
22. І праходзіў Ён па гарадах і вёсках, навучаючы і трымаючы шлях у Іерусалім.
23. І сказаў Яму нехта: Госпадзі, ці мала ёсць тых, якія збаўляюцца? Ён жа сказаў ім:
24. намагайцеся ўвайсці праз вузкія вароты; бо многія, кажу вам, будуць імкнуцца ўвайсці, і не змогуць.
25. Калі ўстане гаспадар дома і зачыніць дзверы, то вы, стоячы знадворку, пачнеце стукаць у дзверы і казаць: Госпадзі! Госпадзі! адчыні нам! І ў адказ Ён скажа вам: не ведаю вас, адкуль вы.
26. Тады пачнеце казаць: мы елі перад Табою і пілі, і на вуліцах нашых вучыў Ты.
27. А Ён скажа: кажу вам: не ведаю вас, адкуль вы; адыдзіце ад Мяне ўсе, хто чыніць няпраўду.
28. Там будзе плач і скрыгат зубоў, калі ўбачыце Аўраама і Ісаака, і Іакава, і ўсіх прарокаў у Царстве Божым, а сябе выгнанымі вон.
29. І прыйдуць з усходу і захаду і з поўначы і поўдня, і ўзлягуць у Царстве Божым.
30. І вось, ёсць апошнія, якія будуць першымі, і ёсць першыя, якія будуць апошнімі.
31. У той дзень падышлі некаторыя з фарысеяў і казалі Яму: выйдзі і ідзі адсюль, бо Ірад хоча Цябе забіць.
32. І сказаў ім: ідзіце, скажыце гэтаму лісу: вось, Я выганяю дэманаў і ацаленні твару сёння і заўтра, а на трэці дзень скончу;
33. аднак належыць Мне сёння і заўтра, і ў наступны дзень хадзіць, бо не можа стацца, каб прарок загінуў па-за Іерусалімам.
34. Іерусаліме, Іерусаліме, які забіваеш прарокаў і каменнем пабіваеш пасланых да цябе! колькі разоў хацеў Я сабраць дзяцей тваіх, як птушка птушанят сваіх пад крылы, і вы не захацелі!
35. Вось, пакідаецца вам дом ваш пусты. І кажу вам: не ўбачыце Мяне, пакуль не прыйдзе час, калі скажаце: “благаславёны, Хто прыходзіць у імя Гасподняе!”
РАЗДЗЕЛ XIV.
1. І сталася: калі Ён у суботу ўвайшоў у дом аднаго з начальнікаў фарысейскіх паесці хлеба, і яны сачылі за Ім;
2. і вось, нейкі чалавек, хворы на вадзянку, быў перад Ім.
3. І, азваўшыся, Іісус прамовіў да законнікаў і фарысеяў, кажучы: ці дазваляецца ў суботу ацаляць?
4. Яны ж прамаўчалі. І, дакрануўшыся, Ён ацаліў яго і адпусціў.
5. А звярнуўшыся да іх, сказаў: калі ў каго з вас асёл або вол упадзе ў калодзеж, ці не адразу той выцягне яго ў дзень суботні?
6. І яны не змаглі адказаць Яму на гэта.
7. Казаў жа запрошаным прытчу, убачыўшы, як яны выбіраюць сабе першыя месцы, гаворачы да іх:
8. калі ты будзеш пакліканы кім-небудзь на вяселле, не ўзлягай на першае месца, каб не аказаўся хто пачэснейшы за цябе запрошаны ім,
9. і той, хто паклікаў цябе і яго, каб не падышоў ды не сказаў табе: “дай яму месца”, і тады з сорамам пачнеш займаць апошняе месца.
10. Але калі будзеш пакліканы, прыйшоўшы, узлягай на апошняе месца, каб той, хто паклікаў цябе, падышоўшы, сказаў табе: “дружа, перайдзі вышэй”, тады будзе табе гонар перад тымі, хто ўзляжыць з табою;
11. бо кожны, хто ўзвышае сябе, будзе прыніжаны, а хто прыніжае сябе, будзе узвышаны.
12. Казаў жа і таму, хто Яго запрасіў: калі ты будзеш даваць абед ці вячэру, не кліч сяброў тваіх, ні братоў тваіх, ні тваіх сваякоў, ні суседзяў багатых дзеля таго, каб і яны цябе таксама паклікалі і была табе адплата.
13. Але калі робіш гасціну, кліч убогіх, калек, кульгавых, сляпых,
14. і блажэнны будзеш, бо яны не маюць, чым адплаціць табе, адплачана ж табе будзе пры ўваскрасенні праведных.
15. Пачуўшы гэта, нехта з тых, што ўзляжалі з Ім, сказаў Яму: блажэнны, хто будзе есці абед у Царстве Божым!
16. Ён жа сказаў яму: адзін чалавек рабіў вялікую вячэру і паклікаў многіх;
17. і паслаў раба свайго ў час вячэры сказаць пакліканым: прыходзьце, бо ўжо гатова ўсё.
18. І пачалі ўсе, як адзін, прасіць прабачэння. Першы сказаў яму: я купіў поле, і мне трэба пайсці паглядзець яго; прашу цябе, прабач мне.
19. І другі сказаў: я купіў пяць пар валоў, і іду выпрабоўваць іх; прашу цябе, прабач мне.
20. І іншы сказаў: я ажаніўся і таму не магу прыйсці.
21. І, прыйшоўшы, раб той паведаміў гаспадару свайму гэта. Тады, разгневаўшыся, гаспадар дома сказаў рабу свайму: выйдзі хутчэй на вуліцы і завулкі горада і прывядзі сюды ўбогіх і калек, і сляпых, і кульгавых.
22. І сказаў раб: гаспадар! зроблена, як ты загадаў, і яшчэ месца ёсць.
23. І сказаў гаспадар рабу: выйдзі да дарог і загарадзяў і ўгавары прыйсці, каб напоўніўся дом мой.
24. Бо кажу вам, што ніхто з тых людзей пакліканых не пакаштуе маёй вячэры, бо многа пакліканых, але мала выбраных.
25. Ішло з Ім мноства людзей, і Ён, абярнуўшыся, сказаў ім:
26. калі хто прыходзіць да Мяне, і не зненавідзіць бацьку свайго і маці, і жонку і дзяцей, і братоў і сясцёр, а яшчэ і жыццё сваё, той не можа быць Маім вучнем;
27. і хто не нясе крыжа свайго і ідзе за Мною, не можа быць Маім вучнем.
28. Бо хто з вас, жадаючы пабудаваць вежу, перш не сядзе і не палічыць выдаткі, ці мае ён патрэбнае для завяршэння,
29. каб, калі пакладзе падмурак і не здолее дакончыць, усе, хто пабачыць, не пачалі смяяцца з яго,
30. кажучы: гэты чалавек пачаў будаваць і не здолеў дакончыць?
31. Або які цар, ідучы, каб з другім царом уступіць у вайну, не сядзе перш параіцца, ці зможа ён з дзесяццю тысячамі сустрэць таго, хто ідзе на яго з дваццаццю тысячамі?
32. Бо калі не, то пакуль той яшчэ далёка, ён пашле пасольства да яго прасіць міру.
33. Гэтак і кожны з вас, хто не адрачэцца ад усяго, што мае, не можа быць Маім вучнем.
34. Добрая рэч — соль, але калі соль страціць сілу, чым паправіць яе?
35. Ні ў зямлю, ні ў гной яна непрыдатная: вон выкідаюць яе. Хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
РАЗДЗЕЛ XV.
1. Набліжаліся да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі, каб слухаць Яго.
2. І наракалі фарысеі і кніжнікі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есць з імі.
3. А Ён сказаў ім такую прытчу, гаворачы:
4. хто з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну з іх, не пакідае дзевяноста дзевяці ў пустыні і не ідзе па тую, што згубілася, пакуль не знойдзе яе?
5. І, знайшоўшы, ускладае на плечы свае, радуючыся;
6. і, прыйшоўшы дадому, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: парадуйцеся са мною, бо я знайшоў сваю згубленую авечку.
7. Кажу вам, што гэтак большая радасць будзе на небе за аднаго грэшніка, які каецца, чым за дзевяноста дзевяць праведнікаў, якія не маюць патрэбы ў пакаянні.
8. Альбо якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, не запальвае свяцільнік і не мяце хату, і не шукае старанна, пакуль не знойдзе?
9. І, знайшоўшы, склікае сябровак і суседак, кажучы: парадуйцеся са мною, бо я знайшла згубленую драхму.
10. Так, кажу вам, бывае радасць у Ангелаў Божых і за аднаго грэшніка, які каецца.
11. І Ён сказаў: у аднаго чалавека было два сыны;
12. і сказаў малодшы з іх бацьку: бацька, дай мне належную частку маёмасці. І той падзяліў ім маёмасць.
13. І праз некалькі дзён, сабраўшы ўсё, малодшы сын адышоў у далёкую краіну і там растраціў маёмасць сваю, жывучы распусна.
14. Калі ж ён патраціў усё, настаў голад вялікі ў той краіне, і ён пачаў цярпець нястачу;
15. і, пайшоўшы, прыстаў да аднаго з жыхароў той краіны, а той паслаў яго на свае палі пасвіць свіней;
16. і ён жадаў напоўніць жывот свой ражкамі, якія елі свінні, але ніхто не даваў яму.
17. І, прыйшоўшы да розуму, сказаў: колькі наймітаў у бацькі майго маюць хлеба ўдосталь, а я з голаду гіну;
18. устану, пайду да бацькі майго і скажу яму: бацька, я саграшыў супраць неба і перад табою,
19. і ўжо не варты называцца сынам тваім; прымі мяне як аднаго з наймітаў тваіх.
20. І, устаўшы, пайшоў да бацькі свайго. І калі ён яшчэ быў далёка, убачыў яго бацька ягоны і зжаліўся; і, пабегшы, кінуўся на шыю яму і пацалаваў яго.
21. Сын жа сказаў яму: бацька, я саграшыў супраць неба і перад табою і ўжо не варты называцца сынам тваім.
22. А бацька сказаў рабам сваім: прынясіце найлепшае адзенне і апраніце яго, і дайце персцень на руку яго і абутак на ногі;
23. і прывядзіце ўкормленае цяля і зарэжце, будзем есці і весяліцца,
24. бо сын мой гэты быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся. І пачалі весяліцца.
25. А яго старэйшы сын быў на полі; і калі, вяртаючыся, наблізіўся да дому, пачуў музыку і танцы,
26. і, паклікаўшы аднаго са слуг, пытаўся: што гэта такое?
27. Той жа сказаў яму: брат твой прыйшоў, і твой бацька зарэзаў укормленае цяля, бо здаровым яго спаткаў.
28. І ён разгневаўся і не хацеў увайсці. Бацька ж яго выйшаў і прасіў яго.
29. А ён сказаў бацьку ў адказ: вось, я столькі гадоў служу табе і ніколі загаду твайго не пераступіў, а ты мне ніколі не даў казляняці, каб я з сябрамі сваімі павесяліўся;
30. а калі прыйшоў гэты сын твой, што праеў тваю маёмасць з блудніцамі, ты закалоў яму ўкормленае цяля.
31. Ён жа сказаў яму: дзіця, ты заўсёды са мною, і ўсё маё — гэта тваё;
32. а ўзвесяліцца і ўзрадавацца трэба было, што гэты брат твой мёртвы быў і ажыў, прападаў і знайшоўся.
РАЗДЗЕЛ XVI.
1. Казаў жа Ён і вучням Сваім: адзін чалавек быў багаты і меў домаўпраўніка, які быў абвінавачаны перад ім, што растрачвае маёмасць яго;
2. і, паклікаўшы яго, сказаў яму: што гэта я чую пра цябе? дай адказ пра тваё ўпраўленне домам, бо ты не можаш больш упраўляць.
3. Сказаў жа домаўпраўнік сам сабе: што мне рабіць, бо гаспадар мой адбірае ў мяне ўпраўленне домам? капаць не здужаю, жабраваць саромеюся;
4. ведаю, што зрабіць, каб мяне, калі адстаўлены буду ад упраўлення, прынялі ў свае дамы.
5. І, паклікаўшы асобна кожнага з даўжнікоў гаспадара свайго, казаў першаму: колькі ты вінен гаспадару майму?
6. Той жа сказаў: сто мер алею. І сказаў яму: вазьмі сваю распіску і сядзь хутчэй напішы: пяцьдзесят.
7. Потым сказаў другому: а ты колькі вінен? Той адказаў: сто мер пшаніцы. І сказаў яму: вазьмі сваю распіску і напішы: восемдзесят.
8. І пахваліў гаспадар няправеднага домаўпраўніка, што ён разумна зрабіў; бо сыны веку гэтага разумнейшыя за сыноў святла ў родзе сваім.
9. І Я вам кажу: здабывайце сабе сяброў багаццем няправедным, каб яны, калі збяднееце, прынялі вас у вечныя сялібы.
10. Верны ў найменшым і ў многім верны, а няправедны ў найменшым і ў многім няправедны.
11. Таму калі ў няправедным багацці вы не былі верныя, хто вам даверыць сапраўднае?
12. І калі ў чужым вы не былі верныя, хто вам дасць ваша?
13. Ніякі раб не можа служыць двум гаспадарам, бо ці аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць, ці аднаго будзе трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце Богу служыць і мамоне.
14. Чулі ўсё гэта і фарысеі, якія былі срэбралюбівымі, і насміхаліся з Яго.
15. І Ён сказаў ім: вы паказваеце сябе праведнымі перад людзьмі, але Бог ведае сэрцы вашы; бо што ў людзей высокае, тое мярзота перад Богам.
16. Закон і прарокі — да Іаана; з таго часу Царства Божае дабравесціцца, і кожны з намаганнямі ўваходзіць у яго.
17. Ды лягчэй небу і зямлі прайсці, чым адной рысцы ў законе прапасці.
18. Кожны, хто разводзіцца з жонкаю сваёю і бярэ іншую, той пралюбадзейнічае, і хто бярэ разведзеную з мужам, той пралюбадзейнічае.
19. Адзін чалавек быў багаты і апранаўся ў парфіру і вісон, і кожны дзень раскошна банкетаваў.
20. І быў адзін убогі, імем Лазар, які ляжаў перад варотамі яго, пакрыты язвамі,
21. і хацеў насыціцца крошкамі, што падалі са стала багача; а яшчэ і сабакі, прыходзячы, лізалі язвы яго.
22. І сталася, што памёр убогі і аднесены быў ангеламі на лона Аўраамава; памёр і багаты, і пахавалі яго;
23. і ў пекле, будучы ў муках, узняў вочы свае і ўбачыў здалёк Аўраама і Лазара на лоне яго,
24. і, ўсклікнуўшы, сказаў: ойча Аўрааме, змілуйся нада мною і пашлі Лазара, каб ён абмакнуў канец пальца свайго ў ваду і астудзіў язык мой, бо я пакутую ў полымі гэтым.
25. Аўраам жа сказаў: дзіця! успомні, што ты атрымаў добрае сваё ў жыцці сваім, а Лазар гэтак жа ліхое; цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш;
26. і звыш усяго гэтага паміж намі і вамі прорва вялікая ўстаноўлена, каб тыя, што хочуць перайсці адсюль да вас, не маглі, і каб адтуль да нас не пераходзілі.
27. Тады сказаў ён: прашу цябе, ойча, пашлі яго ў дом бацькі майго,
28. бо ў мяне пяць братоў, няхай ён засведчыць ім, каб і яны не прыйшлі ў гэтае месца мучэння.
29. Кажа яму Аўраам: яны маюць Маісея і прарокаў; няхай слухаюць іх.
30. А той сказаў: не, ойча Аўрааме, але калі хто з мёртвых прыйдзе да іх, пакаюцца.
31. Ён жа сказаў яму: калі Маісея і прарокаў не слухаюць, то, калі б хто і з мёртвых уваскрэс, не павераць.
РАЗДЗЕЛ XVII.
1. Сказаў жа Ён вучням Сваім: немагчыма, каб не прыйшлі спакусы, але гора таму, праз каго яны прыходзяць;
2. лепш было б яму, калі б жарон млыновы павесілі на шыю яму ды ўкінулі ў мора, чым каб ён спакусіў аднаго з малых гэтых.
3. Будзьце ўважлівымі да сябе. Калі саграшыць супраць цябе брат твой, выгавары яму, і калі пакаецца, даруй яму;
4. і калі сем разоў на дзень саграшыць супраць цябе, і сем разоў на дзень звернецца, кажучы: каюся, — даруй яму.
5. І сказалі Апосталы Госпаду: прымнож нам веру.
6. Гасподзь жа сказаў: калі б вы мелі веру з гарчычнае зерне і сказалі шаўкоўніцы гэтай: вырвіся з коранем і перасадзіся ў мора, — і яна паслухалася б вас.
7. Хто з вас, маючы раба, які арэ ці пасе, пасля вяртання яго з поля, скажа яму: адразу ж ідзі за стол?
8. А хіба не скажа яму: прыгатуй мне павячэраць і, падперазаўшыся, служы мне, пакуль буду есці і піць, а потым еж і пі сам?
9. Ці падзякуе ён рабу гэтаму, што зрабіў загаданае? Не думаю.
10. Так і вы, калі зробіце ўсё загаданае вам, кажыце: мы нічога не вартыя рабы, бо зрабілі тое, што павінны зрабіць.
11. І сталася: ідучы ў Іерусалім, Ён праходзіў паміж Самарыяй і Галілеяй.
12. І калі ўваходзіў Ён у нейкае паселішча, сустрэлі Яго дзесяць чалавек пракажоных, якія спыніліся воддаль;
13. і яны голасна казалі: Іісусе Настаўнік, памілуй нас.
14. І, убачыўшы, Ён сказаў ім: ідзіце, пакажыцеся святарам. І сталася: калі яны ішлі — ачысціліся.
15. Адзін жа з іх, убачыўшы, што ацаліўся, вярнуўся, голасна славячы Бога,
16. і ўпаў ніц да ног Яго, дзякуючы Яму, і гэта быў Самаранін.
17. І ў адказ Іісус сказаў: ці не дзесяць ачысціліся? а дзе ж дзевяць?
18. хіба не знайшлося з іх нікога, хто б вярнуўся аддаць хвалу Богу, акрамя гэтага іншародца?
19. І сказаў яму: устань і ідзі, вера твая ўратавала цябе.
20. А як спыталіся фарысеі, калі прыйдзе Царства Божае, Ён, адказваючы ім,
21. сказаў: не прыйдзе Царства Божае прыкметна,
22. і не скажуць: вось, яно тут, ці: вось, там. Бо вось, Царства Божае ўнутры вас.
23. Сказаў жа вучням Сваім: прыйдуць дні, калі пажадаеце ўбачыць хоць бы адзін з дзён Сына Чалавечага, і не ўбачыце;
24. і скажуць вам: вось, тут, ці: вось, там, — не выходзьце і не ганяйцеся;
25. бо як маланка, бліскаючы, ад аднаго краю нябёс да другога свеціць, так будзе Сын Чалавечы ў дзень Свой.
26. Але перш належыць Яму многа адпакутаваць і быць адрынутым родам гэтым.
27. І як было ў дні Ноя, так будзе і ў дні Сына Чалавечага:
28. елі, пілі, жаніліся, выходзілі замуж да таго дня, як увайшоў Ной у каўчэг; і прыйшоў патоп і вынішчыў усіх.
29. Таксама, як было і ў дні Лота: елі, пілі, куплялі, прадавалі, садзілі, будавалі;
30. а ў той дзень, калі выйшаў Лот з Садома, праліліся дажджом з неба агонь і сера і вынішчылі ўсіх;
31. так будзе і ў той дзень, калі Сын Чалавечы явіцца.
32. У той дзень хто будзе на даху, а рэчы яго ў доме, няхай не сыходзіць узяць іх; і хто будзе на полі, таксама няхай не вяртаецца назад.
33. Памятайце пра жонку Лотаву.
34. Хто будзе старацца ўратаваць душу сваю, той загубіць яе, а хто загубіць яе, той ажывіць яе.
35. Кажу вам: у тую ноч будуць двое на адной пасцелі: адзін будзе ўзяты, а другі пакінуты;
36. будуць дзве разам малоць: адна будзе ўзята, а другая пакінута;
37. двое будуць на полі: адзін будзе ўзяты, а другі пакінуты.
38. І ў адказ сказалі Яму: дзе, Госпадзі? Ён жа сказаў ім: дзе цела, там збяруцца і арлы.
РАЗДЗЕЛ XVIII.
1. Сказаў жа Ён ім і прытчу пра тое, што трэба заўсёды маліцца і не падаць духам,
2. кажучы: у адным горадзе быў нейкі суддзя, які Бога не баяўся і людзей не саромеўся.
3. І была ў тым горадзе адна ўдава; і яна прыходзіла да яго і казала: абарані мяне ад праціўніка майго.
4. А ён доўга не хацеў. Потым жа сказаў сам сабе: хоць я і Бога не баюся, і людзей не саромеюся,
5. але паколькі робіць мне клопат гэтая ўдава, абараню яе, каб яна не прыходзіла бясконца і не дакучала мне.
6. І сказаў Гасподзь: чуеце, што гаворыць суддзя няправедны?
7. А хіба Бог не стане на абарону выбраных Сваіх, якія клічуць Яго дзень і ноч, і будзе марудзіць у дачыненні да іх?
8. Кажу вам, што Ён хутка стане на абарону іх. Аднак, Сын Чалавечы, прыйшоўшы, ці знойдзе веру на зямлі?
9. Сказаў жа і да некаторых, што былі ўпэўнены ў сабе, быццам яны праведнікі, а іншых прыніжалі, такую прытчу:
10. Два чалавекі ўвайшлі ў храм памаліцца: адзін фарысей, а другі мытнік.
11. Фарысей, стаўшы, маліўся сам у сабе так: Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі — рабаўнікі, няправедныя, распуснікі, або як гэты мытнік:
12. пашчу два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю.
13. Мытнік жа, стоячы воддаль, не смеў і вачэй узняць да неба, а біў сябе ў грудзі, кажучы: Божа! будзь міласцівы да мяне, грэшнага.
14. Кажу вам, што гэты пайшоў у дом свой больш апраўданы, чым той: бо кожны, хто ўзвышае сябе, будзе прыніжаны, а хто прыніжае сябе, будзе ўзвышаны.
15. Прыносілі да Яго і малых дзяцей, каб Ён дакрануўся да іх; убачыўшы гэта, вучні забаранялі ім.
16. Іісус жа, паклікаўшы іх, сказаў: пусціце дзяцей прыходзіць да Мяне і не перашкаджайце ім, бо такіх ёсць Царства Божае;
17. праўду кажу вам: хто не прыме Царства Божага, як дзіця, той не ўвойдзе ў яго.
18. І спытаўся ў Яго нейкі начальнік, кажучы: Настаўнік добры! што мне рабіць, каб унаследаваць жыццё вечнае?
19. Сказаў жа яму Іісус: што называеш Мяне добрым? Ніхто не добры, толькі адзін Бог;
20. ведаеш запаведзі: “не пралюбадзейнічай, не забівай, не крадзі, не сведчы лжыва, шануй бацьку твайго і маці тваю”.
21. Ён жа сказаў: усё гэта захаваў я з юнацтва майго.
22. Пачуўшы гэта, Іісус сказаў яму: яшчэ аднаго табе не хапае: усё, што маеш, прадай і раздай убогім, і мець будзеш скарб на небе, і прыходзь, і ідзі за Мною.
23. Ён жа, пачуўшы гэта, моцна засмуціўся, таму што быў вельмі багаты.
24. Убачыўшы, што той моцна засмуціўся, Іісус сказаў: як цяжка тым, хто мае багацце, увайсці ў Царства Божае!
25. Бо лягчэй вярблюду прайсці праз ігольнае вушка, чым багатаму ўвайсці ў Царства Божае.
26. І сказалі тыя, што чулі: хто ж тады можа быць збаўлены?
27. Ён жа сказаў: немагчымае людзям магчыма Богу.
28. І сказаў Пётр: вось, мы ўсё пакінулі і пайшлі ўслед за Табою.
29. Ён жа сказаў ім: праўду кажу вам: няма нікога, хто пакінуў дом, ці бацькоў, ці братоў, ці сясцёр, ці жонку, ці дзяцей дзеля Царства Божага,
30. і не атрымае ў шмат разоў больш у час гэты, а ў веку будучым жыцця вечнага.
31. І, узяўшы дванаццаць вучняў, сказаў ім: вось, мы ўзыходзім у Іерусалім, і збудзецца ўсё напісанае прарокамі пра Сына Чалавечага:
32. бо Ён выдадзены будзе язычнікам і абсмяяны, і зняважаны, і апляваны,
33. і пасля бічавання заб’юць Яго; і на трэці дзень уваскрэсне.
34. Але яны нічога з гэтага не зразумелі; і было слова гэтае скрыта ад іх, і яны не ўсведамлялі сказанага.
35. І сталася: калі Ён набліжаўся да Іерыхона, нейкі сляпы сядзеў пры дарозе, жабруючы;
36. і пачуўшы, што міма праходзіць натоўп, пытаўся: што гэта такое?
37. Паведамілі яму, што Іісус Назаранін праходзіць.
38. І закрычаў ён, кажучы: Іісусе, Сыне Давідаў, памілуй мяне!
39. І тыя, што ішлі спераду, патрабавалі ад яго, каб замоўк, але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давідаў, памілуй мяне!
40. Спыніўшыся, Іісус загадаў прывесці яго да Сябе. Калі ж той наблізіўся да Яго, спытаў яго,
41. кажучы: што хочаш, каб Я зрабіў табе? Ён жа сказаў: Госпадзі! каб я стаў бачыць.
42. Іісус сказаў яму: стань відушчым! вера твая ўратавала цябе.
43. І ён адразу стаў бачыць і пайшоў услед за Ім, славячы Бога. І ўсе людзі,
44. пабачыўшы гэта, узнеслі хвалу Богу.
РАЗДЗЕЛ XIX.
1. І ўвайшоўшы, Ён праходзіў праз Іерыхон.
2. І вось чалавек, званы імем Закхей, які быў начальнік мытнікаў і быў багаты,
3. імкнуўся ўбачыць Іісуса, хто Ён, але не мог з-за натоўпу, таму што быў малы ростам;
4. і, забегшы наперад, узлез на смакоўніцу, каб убачыць Яго, бо Ён павінен быў там праходзіць.
5. І калі прыйшоў Іісус на гэтае месца, то, паглядзеўшы, убачыў яго і сказаў яму: Закхей! хутчэй злазь, бо сёння ў доме тваім належыць Мне быць.
6. І той паспешна злез і прыняў Яго з радасцю.
7. І ўсе, убачыўшы гэта, наракалі, кажучы: да грэшнага чалавека зайшоў Ён.
8. Закхей жа, устаўшы, сказаў Госпаду: вось, палову маёмасці маёй, Госпадзі, я дам убогім, і калі каго ў чым ашукаў, аддам у чатыры разы больш.
9. Сказаў яму Іісус: сёння настала збаўленне дому гэтаму, таму што і ён — сын Аўраамаў.
10. Бо Сын Чалавечы прыйшоў знайсці і збавіць тое, што загінула.
11. Калі ж яны слухалі гэта, Ён дадаў яшчэ прытчу, таму што быў блізка ад Іерусаліма, і яны думалі, што зараз жа Царства Божае мае явіцца.
12. Дык сказаў Ён: Нейкі чалавек знатнага роду пайшоў у далёкую краіну, каб атрымаць сабе царства і вярнуцца;
13. і, паклікаўшы дзесяць рабоў сваіх, ён даў ім дзесяць мін і сказаў ім: укладзіце ў справу, пакуль я вярнуся.
14. Але яго грамадзяне ненавідзелі яго і паслалі ўслед за ім пасольства, кажучы: не хочам, каб ён царстваваў над намі.
15. І сталася: калі ён вярнуўся, атрымаўшы царства, то сказаў паклікаць тых рабоў, якім даў срэбра, каб даведацца, хто што набыў.
16. І прыйшоў першы, кажучы: гаспадар, міна твая прынесла дзесяць мін.
17. І ён сказаў яму: добра, раб добры; за тое, што ў найменшым ты быў верны, будзь уладаром над дзесяццю гарадамі.
18. І прыйшоў другі, кажучы: гаспадар, міна твая прынесла пяць мін.
19. Сказаў і гэтаму: і ты будзь над пяццю гарадамі.
20. І яшчэ адзін прыйшоў, кажучы: гаспадар, вось міна твая, якую я трымаў схаваную ў хустцы,
21. таму што я баяўся цябе, бо ты чалавек жорсткі: бярэш, чаго не клаў, і жнеш, чаго не сеяў.
22. А той кажа яму: вуснамі тваімі буду судзіць цябе, ліхі раб: ты ведаў, што я чалавек жорсткі, які бярэ, чаго не клаў, і жне, чаго не сеяў;
23. чаму ж ты не аддаў маё срэбра ў абарот, каб я, прыйшоўшы, атрымаў яго з прыбыткам?
24. І сказаў прысутным: вазьміце ў яго міну і аддайце таму, хто мае дзесяць мін.
25. І сказалі яму: гаспадар, ён жа мае дзесяць мін.
26. Кажу вам, што кожнаму, хто мае, будзе дадзена, а ў таго, хто не мае, адымецца і тое, што мае ён;
27. а тых ворагаў жа маіх, якія не хацелі, каб я стаў царом над імі, прывядзіце сюды і пазабівайце перада мною.
28. І, сказаўшы гэта, Ён пайшоў далей, узыходзячы ў Іерусалім.
29. І сталася: калі Ён наблізіўся да Віфагіі і Віфаніі, да гары, што завецца Елеонскай, паслаў двух вучняў Сваіх,
30. сказаўшы: ідзіце ў селішча, што насупраць; увайшоўшы ў яго, знойдзеце прывязанае асляня, на якое ніколі ніхто з людзей не сядаў; адвяжыце яго і прывядзіце;
31. і калі хто спытае ў вас: “навошта адвязваеце?”, скажыце яму так: “яно патрэбна Госпаду”.
32. Пасланыя пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім.
33. Калі ж яны адвязвалі асляня, гаспадары яго сказалі ім: нашто вы адвязваеце асляня?
34. Яны сказалі: яно патрэбна Госпаду.
35. І прывялі яго да Іісуса, і, накінуўшы вопратку сваю на асляня, пасадзілі на яго Іісуса.
36. І калі Ён ехаў, людзі пасцілалі вопратку сваю на дарогу.
37. А калі Ён набліжаўся ўжо да спуску з гары Елеонскай, усё мноства вучняў, радуючыся, пачало моцным голасам хваліць Бога за ўсе цуды, якія бачылі яны,
38. кажучы: благаславёны Цар, Які прыходзіць у імя Гасподняе! мір на нябёсах і слава ў вышніх!
39. І некаторыя фарысеі з натоўпу сказалі Яму: Настаўнік! забарані вучням Сваім.
40. А Ён прамовіў ім у адказ: кажу вам, што калі яны змоўкнуць, то камяні закрычаць.
41. І, калі Ён наблізіўся, то, убачыўшы горад, заплакаў па ім,
42. кажучы: калі б і ты хоць у гэты дзень твой зразумеў, што трэба для міру твайго! але цяпер гэта скрыта ад вачэй тваіх;
43. бо прыйдуць на цябе дні, і ўзвядуць ворагі твае вакол цябе вал, і акружаць цябе, і сціснуць цябе адусюль,
44. і знішчаць цябе і дзяцей тваіх у табе, і не пакінуць каменя на камені ў табе за тое, што не разумеў ты часу наведання цябе.
45. І, увайшоўшы ў храм, Ён пачаў выганяць тых, што прадавалі ў ім і куплялі,
46. кажучы ім: напісана: “дом Мой — гэта дом малітвы”, а вы зрабілі з яго логава разбойнікаў.
47. І Ён кожны дзень вучыў у храме. А першасвятары і кніжнікі шукалі, як загубіць Яго, таксама і першыя людзі ў народзе,
48. і не знаходзілі, што зрабіць з Ім, бо ўвесь народ, слухаючы, абступаў Яго.
РАЗДЗЕЛ XX.
1. І сталася ў адзін з тых дзён: калі Ён вучыў народ у храме і дабравесціў, прыйшлі першасвятары і кніжнікі са старэйшынамі
2. і сказалі Яму, гаворачы: скажы нам, якою ўладаю Ты гэта робіш альбо хто даў Табе ўладу гэтую?
3. І, адказваючы, Ён сказаў ім: спытаю ў вас і Я адну рэч, і скажыце Мне:
4. хрышчэнне Іаанава з неба было ці ад людзей?
5. Яны ж разважалі паміж сабою, гаворачы: калі скажам: “з неба”, то скажа: “чаму ж вы не паверылі яму?”
6. а калі ж скажам: “ад людзей”, то ўвесь народ каменнем паб’е нас, бо ён перакананы, што Іаан — гэта прарок.
7. І адказалі, што не ведаюць, адкуль.
8. Іісус жа сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.
9. І пачаў Ён казаць народу прытчу гэтую: адзін чалавек пасадзіў вінаград і аддаў яго вінаградарам, і адлучыўся на доўгі час;
10. і ў пэўную пару паслаў да вінаградараў раба, каб далі яму пладоў з вінаградніка; але вінаградары, набіўшы яго, адаслалі ні з чым.
11. І паслаў яшчэ другога раба; але яны і таго, набіўшы і зняважыўшы, адаслалі ні з чым.
12. І паслаў яшчэ трэцяга, але яны і таго, параніўшы, прагналі.
13. Тады сказаў гаспадар вінаградніка: што мне рабіць? пашлю сына майго ўзлюбленага, можа, яго ўбачыўшы, яны пасаромеюцца.
14. Але, убачыўшы яго, вінаградары разважалі між сабою, кажучы: гэта спадкаемец; хадзем, заб’ем яго, і спадчына будзе наша.
15. І, вывеўшы яго вон з вінаградніка, забілі. Што ж зробіць з імі гаспадар вінаградніка?
16. Прыйдзе і знішчыць вінаградараў гэтых, і аддасць вінаграднік іншым. Тыя, што слухалі, сказалі: няхай не будзе так!
17. Ён жа, паглядзеўшы на іх, сказаў: што значыць гэтае напісанае: “камень, які адкінулі будаўнікі, той самы стаў галавою вугла”?
18. Усякі, хто ўпадзе на гэты камень, разаб’ецца, а на каго ён упадзе, таго раздушыць.
19. І намерыліся першасвятары і кніжнікі накласці на Яго рукі ў тую ж гадзіну, але пабаяліся народа, бо зразумелі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.
20. І, пасачыўшы за Ім, падаслалі выведнікаў, якія, прыняўшы выгляд праведных, злавілі б Яго на слове, каб выдаць Яго начальству і ўладзе намесніка.
21. І яны спыталі ў Яго, кажучы: Настаўнік! мы ведаем, што Ты правільна гаворыш і вучыш, і не глядзіш на абліччы, але па праўдзе шляху Божаму вучыш;
22. ці дазволена нам даваць падатак кесару, ці не?
23. Ён жа, зразумеўшы хітрасць іх, сказаў ім: што вы Мяне спакушаеце?
24. пакажыце Мне дынарый: чыю выяву і надпіс ён мае? Яны сказалі ў адказ: кесара.
25. Ён сказаў ім: вось і аддавайце кесарава кесару, а Божае Богу.
26. І не змаглі яны злавіць Яго на слове перад народам, і, здзівіўшыся адказу Яго, замоўклі.
27. Тады падышлі да Яго некаторыя з садукеяў, якія кажуць, што няма ўваскрасення, і спыталі Яго,
28. кажучы: Настаўнік! Маісей напісаў нам: “калі ў каго памрэ брат, што меў жонку, і памрэ бяздзетным, то няхай брат яго возьме жонку і адродзіць семя брату свайму”;
29. было сем братоў; і першы, узяўшы жонку, памёр бяздзетны;
30. і ўзяў другі тую жонку, і ён памёр бяздзетны;
31. і трэці ўзяў яе, і так усе сямёра; і не пакінулі дзяцей, і памерлі,
32. пасля ж усіх памерла і жонка;
33. дык вось, пры ўваскрасенні катораму з іх будзе яна жонкаю? бо сямёра мелі яе жонкаю.
34. І сказаў ім Іісус у адказ: сыны веку гэтага жэняцца і выходзяць замуж,
35. а спадобленыя дасягнуць таго веку і ўваскрасення з мёртвых не жэняцца і замуж не выходзяць;
36. і памерці ўжо не могуць, бо яны роўныя Ангелам і сыны Божыя яны, будучы сынамі ўваскрасення.
37. А што мёртвыя ўваскрэснуць, і Маісей паказаў у аповедзе пра купіну, называючы Госпада Богам Аўраама і Богам Ісаака, і Богам Іакава.
38. Ён жа Бог не мёртвых, а жывых, бо ў Яго ўсе жывыя.
39. У адказ некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.
40. І ўжо больш не асмельваліся пытацца ў Яго ні пра што. Ён жа сказаў ім:
41. як гэта гавораць, што Хрыстос — сын Давідаў?
42. А сам Давід гаворыць у кнізе псалмоў: “сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне,
43. пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх”.
44. Дык вось, Давід Госпадам Яго называе, і як жа Ён сын яму?
45. І калі слухаў увесь народ, Ён сказаў вучням Сваім:
46. сцеражыцеся кніжнікаў, якім падабаецца хадзіць у доўгіх уборах і якія любяць вітанні на плошчах і наперадзе сядзець у сінагогах, і ўзляжаць наперадзе на гасцінах,
47. і якія праядаюць дамы ўдоў і напаказ доўга моляцца; яны прымуць большае асуджэнне.
РАЗДЗЕЛ XXI.
1. Глянуўшы, Ён убачыў багатых, што клалі дары свае ў скарбніцу;
2. убачыў таксама і адну бедную ўдаву, якая паклала туды дзве лепты,
3. і сказаў: праўду кажу вам, што ўдава гэтая бедная больш за ўсіх паклала;
4. бо ўсе гэтыя ад дастатку свайго паклалі ў дар Богу, а яна з нястачы сваёй увесь пражытак, які мела, паклала.
5. І калі некаторыя гаварылі пра храм, што ён каштоўнымі камянямі і дарункамі ўпрыгожаны, Ён сказаў:
6. прыйдуць дні, калі з таго, што вы тут бачыце, не застанецца каменя на камені, які не будзе зруйнаваны.
7. І спыталіся ў Яго, кажучы: Настаўнік! калі ж гэта будзе? і якое знаменне, калі павінна гэта збыцца?
8. Ён жа сказаў: сцеражыцеся, каб не ўвялі вас у зман; бо многія прыйдуць пад імем Маім, кажучы, што гэта Я. І гэты час наблізіўся; не ідзіце за імі.
9. Калі ж пачуеце пра войны і смуты, не жахайцеся, бо гэта павінна быць спачатку; але не адразу канец.
10. Тады сказаў ім: паўстане народ на народ і царства на царства,
11. і будуць вялікія землятрусы месцамі, і голад, і мор, будуць і жахі, і знаменні вялікія з неба.
12. Але перад гэтым усім пакладуць на вас рукі свае і будуць гнаць, аддаючы ў сінагогі і ў цямніцы, і павядуць да цароў і да правіцеляў за імя Маё;
13. будзе ж гэта вам дзеля сведчання.
14. Так што пакладзіце ў сэрцах сваіх не абдумваць загадзя, што адказваць,
15. бо Я дам вам вусны і мудрасць, якой не змогуць супрацьстаяць або пярэчыць усе праціўнікі вашы.
16. Выдадзены ж будзеце і бацькамі, і братамі, і сваякамі, і сябрамі; і заб’юць некаторых з вас;
17. і будзеце зненавіджаныя ўсімі за імя Маё;
18. але і волас з галавы вашай не прападзе;
19. цярпеннем вашым здабудзьце душы вашы.
20. Калі ж убачыце акружаны войскам Іерусалім, тады ведайце, што наблізілася спусташэнне яго;
21. тады тыя, хто ёсць у Іудзеі, няхай бягуць у горы, а хто ў горадзе, няхай выходзяць, а хто ў ваколіцах, няхай не ўваходзяць у яго,
22. таму што гэта дні пакарання, каб споўнілася ўсё напісанае.
23. Гора ж цяжарным і тым, што кормяць грудзьмі, у тыя дні, бо вялікае бедства будзе на зямлі і гнеў на народ гэты;
24. і ўпадуць ад вастрыя мяча, і будуць адведзены ў палон ва ўсе народы, і Іерусалім будзе патаптаны язычнікамі, пакуль не скончацца часы язычнікаў.
25. І будуць знаменні на сонцы і месяцы, і зорках, а на зямлі туга народаў у роспачы ад шуму марскога і хвалявання;
26. і людзі будуць мярцвець ад страху і чакання таго, што надыходзіць на сусвет, бо сілы нябесныя зрушацца,
27. і тады ўбачаць Сына Чалавечага, Які прыйдзе на воблаку з сілаю і славаю вялікаю.
28. Калі ж пачне гэта збывацца, то выпрастайцеся і ўзніміце галовы вашы, таму што набліжаецца адкупленне ваша.
29. І сказаў ім прытчу: паглядзіце на смакоўніцу і на ўсе дрэвы:
30. калі яны ўжо распускаюцца, вы, бачачы гэта, самі ведаеце, што блізка лета.
31. Так і вы, калі ўбачыце, што гэта збываецца, ведайце, што блізка Царства Божае.
32. Праўду кажу вам: не міне род гэты, як усё гэта будзе;
33. неба і зямля мінуць, а словы Мае не мінуць.
34. Сцеражыцеся, каб сэрцы вашы не абцяжарваліся абжорствам і п’янствам, і клопатамі жыццёвымі, і каб не прыйшоў да вас неспадзявана дзень той;
35. бо ён, як пастка, прыйдзе на ўсіх, што жывуць на абліччы ўсёй зямлі;
36. дык будзьце пільныя і ўвесь час маліцеся, каб спадобіліся вы пазбегнуць усяго гэтага, што мае адбыцца, і стаць перад Сынам Чалавечым.
37. Удзень Ён вучыў у храме, а ночы, выходзячы, праводзіў на гары, называнай Елеонскаю.
38. І ўвесь народ з раніцы прыходзіў да Яго ў храм слухаць Яго.
РАЗДЗЕЛ XXII.
1. Набліжалася свята праснакоў, што называецца Пасхаю;
2. і шукалі першасвятары і кніжнікі, як забіць Яго, бо яны баяліся народу.
3. Увайшоў жа сатана ў Іуду, званага Іскарыётам, аднаго з ліку дванаццаці,
4. і ён, пайшоўшы, дамовіўся з першасвятарамі і начальнікамі, як ён ім выдасць Яго.
5. І яны ўзрадаваліся і пагадзіліся даць яму срэбранікаў;
6. і ён абяцаў і шукаў нагоды выдаць Яго ім не пры народзе.
7. Надышоў жа дзень праснакоў, у які належала прыносіць пасхальную ахвяру;
8. і паслаў Ён Пятра і Іаана, сказаўшы: пайдзіце, прыгатуйце нам есці пасху.
9. Яны ж сказалі Яму: дзе хочаш, каб мы прыгатавалі?
10. Ён сказаў ім: вось, калі вы будзеце ўваходзіць у горад, то сустрэнецца вам чалавек, які будзе несці збан вады; ідзіце ўcлед за ім у дом, у які ён увойдзе,
11. і скажыце гаспадару дома: “Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім Мне есці пасху з вучнямі Маімі?”
12. І ён вам пакажа верхні пакой вялікі, усланы; там прыгатуйце.
13. Яны пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім; і прыгатавалі пасху.
14. І, калі надышоў час, Ён узлёг, і дванаццаць апосталаў з Ім,
15. і сказаў ім: вельмі жадаў Я гэтую пасху есці з вамі, перш чым мукі прыму,
16. бо кажу вам, што ўжо не буду есці яе, пакуль не здзейсніцца яна ў Царстве Божым.
17. І, узяўшы чашу, узнёс падзяку і сказаў: прыміце яе і падзяліце між сабою,
18. бо кажу вам, што не буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль не прыйдзе Царства Божае.
19. І, узяўшы хлеб, узнёс падзяку, пераламіў і даў ім, кажучы: гэта цела Маё, якое за вас аддаецца; рабіце гэта на ўспамін пра Мяне.
20. Таксама і чашу пасля вячэры, кажучы: гэтая чаша — Новы Запавет у Маёй крыві, якая за вас праліваецца.
21. Але вось рука таго, хто выдае Мяне, са Мною за сталом;
22. і ўсё ж Сын Чалавечы ідзе, як вызначана, але гора таму чалавеку, які Яго выдае.
23. І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б гэта з іх быў, што зробіць такое?
24. Была ж і спрэчка паміж імі, хто з іх павінен лічыцца большым.
25. А Ён сказаў ім: цары народаў пануюць над імі, і ўладары іх дабрадзеямі называюцца;
26. вы ж не так: але большы сярод вас, няхай будзе як меншы, а начальнік — як слуга.
27. Бо хто большы: той, хто ўзляжыць, ці той, хто прыслужвае? Хіба не той, хто ўзляжыць? А Я пасярод вас як той, хто прыслужвае.
28. Вы ж ператрывалі са Мною ў выпрабаваннях Маіх,
29. і Я завяшчаю вам, як завяшчаў Мне Айцец Мой, Царства,
30. каб вы елі і пілі за трапeзаю Маёю ў Царстве Маім, і будзеце сядзець на прастолах і судзіць дванаццаць кален Ізраілевых.
31. І сказаў Гасподзь: Сімане! Сімане! вось, сатана прасіў, каб прасеяць вас, як пшаніцу;
32. але Я маліўся за цябе, каб не знікла вера твая; і ты некалі, вярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.
33. Ён жа сказаў Яму: Госпадзі! з Табою я гатовы і ў цямніцу, і на смерць ісці.
34. А Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не прапяе сёння певень, як ты тройчы адрачэшся, сказаўшы, што не ведаеш Мяне.
35. І сказаў ім: калі Я пасылаў вас без мяшка і без торбы, і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны ж адказалі: ні ў чым.
36. Сказаў жа ім: але цяпер хто мае мяшок, няхай возьме яго, гэтаксама і торбу; а хто не мае, няхай прадасць вопратку сваю і купіць меч;
37. бо кажу вам, што павінна яшчэ споўніцца на Мне гэта напісанае: “і да злачынцаў залічаны”. Бо тое, што пра Мяне, набліжаецца да канца.
38. Яны ж сказалі: Госпадзі! вось тут два мячы. Ён сказаў ім: даволі.
39. І, выйшаўшы, пайшоў, як звычайна, на гару Елеонскую; і следам за Ім пайшлі вучні Яго.
40. Прыйшоўшы на месца, Ён сказаў ім: маліцеся, каб не ўпасці вам у спакусу.
41. І Сам адступіў ад іх на адлегласць кінутага каменя, і, стаўшы на калені, маліўся,
42. кажучы: Ойча! калі хочаш, пранясі чашу гэтую міма Мяне! аднак не Мая воля, а Твая няхай будзе.
43. Явіўся ж Яму Ангел з неба і ўмацоўваў Яго.
44. І Ён, перажываючы ўнутраную барацьбу, старанней маліўся; і зрабіўся пот Яго, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.
45. І, устаўшы з малітвы і прыйшоўшы да вучняў, Ён знайшоў, што яны спяць ад смутку,
46. і сказаў ім: што спіце? устаньце і маліцеся, каб не ўпасці вам у спакусу.
47. Яшчэ калі Ён гаварыў гэта, тады з’явіўся натоўп, і той, каго звалі Іуда, адзін з дванаццаці, ішоў паперадзе, і ён наблізіўся да Іісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён даў ім такі знак: Каго я пацалую, Той і ёсць.
48. Іісус жа сказаў яму: Іуда! пацалункам Сына Чалавечага выдаеш?
49. Тыя, што былі з Ім, бачачы, да чаго ідзе, сказалі: Госпадзі! ці не ўдарыць нам мячом?
50. І адзін з іх ударыў першасвятаровага раба і адсек яму правае вуха.
51. На гэта Іісус сказаў: пакіньце, хопіць. І, дакрануўшыся да вуха яго, ацаліў яго.
52. Сказаў жа Іісус першасвятарам, і начальнікам аховы храма, і старэйшынам, якія сабраліся супраць Яго: быццам на разбойніка выйшлі вы з мячамі і каламі, каб узяць Мяне?
53. штодня бываў Я з вамі ў храме, і вы не паднялі рук на Мяне; але гэта — ваша гадзіна і ўлада цемры.
54. І, узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасвятара. Пётр жа ішоў следам здалёку.
55. Калі ж яны расклалі агонь пасярод двара і селі разам, сядзеў і Пётр паміж імі.
56. І адна служанка, убачыўшы яго, што сядзеў пры агні, і прыгледзеўшыся да яго, сказала: і гэты з Ім быў.
57. Але ён адрокся ад Яго, кажучы: жанчына, я не ведаю Яго.
58. І неўзабаве другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты з іх. Але Пётр сказаў: чалавеча, не.
59. І, як прайшло каля адной гадзіны, нехта іншы настойваў, кажучы: сапраўды і гэты з Ім быў, бо ён Галілеянін.
60. Але Пётр сказаў: чалавеча, я не ведаю, што ты гаворыш. І адразу, калі ён яшчэ гаварыў, заспяваў певень.
61. І, абярнуўшыся, Гасподзь паглядзеў на Пятра; і ўспомніў Пётр слова Гасподняе, як Ён сказаў яму: перш чым заспявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.
62. І, выйшаўшы вон, горка заплакаў.
63. А людзі, якія трымалі Іісуса, насміхаліся з Яго і білі;
64. і, накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго, кажучы: прароч, хто ўдарыў Цябе?
65. І многа іншых хуленняў гаварылі супраць Яго.
66. І калі настаў дзень, сабраліся старэйшыны народа і першасвятары, і кніжнікі, і прывялі Яго ў сінедрыён свой
67. і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён жа сказаў ім: калі Я скажу вам, вы не паверыце;
68. а калі і спытаюся ў вас, не адкажаце Мне і не адпусціце;
69. адгэтуль Сын Чалавечы будзе сядзець праваруч сілы Божай.
70. І сказалі ўсе: дык Ты — Сын Божы? Ён жа сказаў ім: вы кажаце, што Я.
71. Яны ж сказалі: якое нам яшчэ трэба сведчанне? мы ж самі чулі з вуснаў Яго!
РАЗДЗЕЛ XXIII.
1. І ўстала ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата,
2. І пачалі абвінавачваць Яго, гаворачы: мы выявілі, што Ён падбухторвае народ наш і забараняе даваць падатак кесару, называючы Сябе Хрыстом Царом.
3. Пілат запытаў Яго, кажучы: Ты Цар Іудзейскі? Ён жа сказаў Яму ў адказ: ты кажаш.
4. І Пілат сказаў першасвятарам і народу: я не знаходжу ніякай віны ў Гэтым Чалавеку.
5. Але яны настойвалі, кажучы, што Ён бунтуе народ, навучаючы па ўсёй Іудзеі, пачаўшы з Галілеі аж дасюль.
6. Пілат жа, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба Гэты Чалавек Галілеянін?
7. І, даведаўшыся, што Ён з уладанняў Ірадавых, паслаў Яго да Ірада, які таксама быў у Іерусаліме ў тыя дні.
8. Ірад жа, убачыўшы Іісуса, вельмі ўзрадаваўся, бо ён даўно ўжо хацеў бачыць Яго, паколькі чуў пра Яго многа і спадзяваўся ўбачыць нейкае знаменне, Ім здзейсненае;
9. і задаваў Яму шмат пытанняў, але Ён нічога не адказваў яму.
10. І стаялі першасвятары і кніжнікі, і зацята абвінавачвалі Яго.
11. А Ірад са сваімі воінамі, зняважыўшы Яго і наглуміўшыся, апрануў Яго ў светлую адзежу і адаслаў Яго да Пілата.
12. І зрабіліся прыяцелямі між сабою Пілат і Ірад у той дзень; раней жа мелі варожасць адзін да аднаго.
13. Пілат жа, склікаўшы першасвятароў і начальнікаў, і народ,
14. сказаў ім: вы прывялі да мяне Гэтага Чалавека, Які нібыта бухторыць народ; і вось я перад вамі расследаваў і не знайшоў у Чалавеку Гэтым ніякай віны з таго, у чым вы Яго абвінавачваеце;
15. і Ірад таксама, бо я пасылаў да яго, і вось нічога вартага смерці не зроблена Ім;
16. таму, пакараўшы Яго, адпушчу.
17. А яму трэба было дзеля свята адпусціць ім аднаго вязня.
18. Але яны закрычалі ўсе разам, кажучы: смерць Яму! адпусці ж нам Вараву.
19. А той быў за нейкі бунт, учынены ў горадзе, і забойства пасаджаны ў цямніцу.
20. І зноў Пілат узвысіў голас, хочучы адпусціць Іісуса.
21. Але яны крычалі, кажучы: распні, распні Яго!
22. І трэці раз сказаў ім: якое ж зло ўчыніў Ён? нічога вартага смерці я не знайшоў у Ім; таму, пакараўшы Яго, адпушчу.
23. Яны ж настойвалі з моцнымі крыкамі, патрабуючы, каб Ён быў распяты; і перамаглі крыкі іх і першасвятароў.
24. І Пілат вырашыў, каб было паводле патрабавання іх,
25. і адпусціў пасаджанага за бунт і забойства ў цямніцу, якога яны прасілі, а Іісуса аддаў на іх волю.
26. І калі павялі Яго, то, забраўшы нейкага Сімана Кірынеяніна, які ішоў з поля, усклалі на яго крыж, каб нёс за Іісусам.
27. І ўслед за Ім ішло вялікае мноства народу і жанчын, якія рыдалі і галасілі па Ім.
28. Абярнуўшыся да іх, Іісус сказаў: дочкі Іерусалімскія! не плачце па Мне, а плачце па сабе і дзецях вашых;
29. бо вось надыходзяць дні, у якія скажуць: “блажэнныя няплодныя, і ўлонні, якія не раджалі, і грудзі, якія не кармілі”;
30. тады пачнуць гаварыць гарам: “упадзіце на нас”, і ўзгоркам: “пакрыйце нас”;
31. бо калі з зялёным дрэвам гэта робяць, то з сухім што будзе?
32. Вялі ж з Ім яшчэ і двух злачынцаў, каб пакараць смерцю.
33. І калі прыйшлі на месца, званае Лобным, там распялі Яго і злачынцаў, аднаго справа, а другога злева.
34. Іісус жа казаў: Ойча! даруй ім, бо яны не ведаюць, што робяць. І, дзелячы адзежу Яго, кідалі жэрабя.
35. І стаялі людзі і глядзелі. Насміхаліся з імі разам і начальнікі, кажучы: іншых збаўляў, няхай збавіць Самога Сябе, калі Ён Хрыстос, Божы абраннік.
36. Глуміліся з Яго і воіны, падыходзячы і падносячы Яму воцат,
37. і кажучы: калі Ты Цар Іудзейскі, збаў Самога Сябе.
38. Быў жа і надпіс напісаны над Ім літарамі грэчаскімі і рымскімі і яўрэйскімі: Гэта Цар Іудзейскі.
39. І адзін з павешаных злачынцаў зневажаў Яго, кажучы: калі Ты Хрыстос, збаў Сябе і нас.
40. Другі ж у адказ, сунімаючы яго, казаў: хіба ты не баішся Бога, бо сам на тое ж асуджаны?
41. але мы — справядліва, бо належнае за ўчынкі нашы атрымліваем, а Ён нічога дрэннага не зрабіў.
42. І сказаў Іісусу: памяні мяне, Госпадзі, калі прыйдзеш у Царства Тваё.
43. І сказаў яму Іісус: праўду кажу табе, сёння са Мною будзеш у раі.
44. Было ж каля шостай гадзіны, і цемра была па ўсёй зямлі да гадзіны дзевятай;
45. і памеркла сонца, і завеса ў храме разадралася напалам.
46. І, ускрыкнуўшы моцным голасам, Іісус сказаў: Ойча! у рукі Твае аддаю дух Мой! І, сказаўшы гэта, спусціў дух.
47. Сотнік жа, убачыўшы, што адбылося, праславіў Бога, кажучы: сапраўды, Чалавек Гэты быў праведны.
48. І ўсе людзі, якія сабраліся на гэтае відовішча, убачыўшы, што адбылося, вярталіся, б’ючы сябе ў грудзі.
49. Усе ж знаёмыя Яго і жанчыны, якія прыйшлі следам за Ім з Галілеі, стаялі воддаль і глядзелі на гэта.
50. І вось муж па імені Іосіф, саветнік, чалавек добры і праведны,
51. які не далучыўся да рашэння і справы іх, з Арымафеі, горада Іудзейскага, і ён таксама чакаў Царства Божага;
52. прыйшоўшы да Пілата, ён прасіў цела Іісусава;
53. і, зняўшы Яго, абвіў плашчаніцаю і паклаў Яго ў магілу, высечаную у скале, дзе яшчэ ніхто не ляжаў.
54. А дзень той быў пятніца, і наставала субота.
55. І, пайшоўшы ўслед, жанчыны, што прыйшлі з Ім з Галілеі, бачылі магілу і як было пакладзена цела Яго;
56. вярнуўшыся, яны падрыхтавалі духмянасці і міра; у суботу ж адпачывалі, паводле запаведзі.
РАЗДЗЕЛ XXIV.
1. А ў першы дзень тыдня, вельмі рана, несучы падрыхтаваныя духмянасці, яны прыйшлі да магілы, і іншыя з імі;
2. але знайшлі, што камень адвалены ад магілы,
3. і, увайшоўшы, не знайшлі цела Госпада Іісуса.
4. І сталася: калі яны былі ў недаўменні ад гэтага, вось з’явіліся перад імі два мужы ў бліскучым адзенні.
5. Калі ж яны спалохаліся і схілілі твары да зямлі, тыя сказалі ім: што вы шукаеце жывога сярод мёртвых?
6. Яго няма тут, Ён уваскрэс; успомніце, як Ён гаварыў вам, калі быў яшчэ ў Галілеі,
7. кажучы, што Сын Чалавечы мае быць аддадзены ў рукі людзей грэшных, і быць распяты, і на трэці дзень ўваскрэснуць.
8. І ўспомнілі яны словы Яго,
9. і, вярнуўшыся ад магілы, паведамілі ўсё гэта адзінаццаці і ўсім іншым.
10. Былі ж гэта Магдаліна Марыя, і Іаанна, і Марыя, маці Іакава, і іншыя з імі, якія сказалі пра гэта Апосталам.
11. І здаліся ім пустымі словы гэтыя, і не паверылі ім.
12. Але Петр, устаўшы, пабег да магілы і, нахіліўшыся, убачыў, што толькі палотны ляжаць; і пайшоў назад, здзіўляючыся ў сабе таму, што адбылося.
13. І вось двое з іх у той жа дзень ішлі ў паселішча, якое знаходзілася стадыях у шасцідзесяці ад Іерусаліма і называлася Эмаyс;
14. і яны размаўлялі між сабою пра ўсё тое, што адбылося.
15. І сталася: калі яны размаўлялі і разважалі, Сам Іісус, наблізіўшыся, пайшоў з імі,
16. але вочы іх былі стрыманы, так што яны не пазналі Яго.
17. Ён жа сказаў ім: пра што гэта вы, ідучы, разважаеце між сабою і чаму такія засмучаныя?
18. У адказ адзін, імя якога Клеопа, сказаў Яму: Ты адзіны з падарожных у Іерусаліме не ведаеш пра тое, што адбылося ў ім у гэтыя дні?
19. І сказаў ім: пра што? Яны ж сказалі Яму: пра тое, што адбылося з Іісусам Назаранінам, Які быў прарок, моцны ў справе і слове перад Богам і ўсім народам,
20. і як выдалі Яго першасвятары і начальнікі нашы для асуджэння на смерць і распялі Яго;
21. а мы спадзяваліся, што Ён Той, Хто павінен выбавіць Ізраіля, але пры ўсім гэтым, сёння трэці дзень, як гэта сталася;
22. але і некаторыя жанчыны з нашых уразілі нас: пабываўшы рана каля магілы
23. і не знайшоўшы цела Яго, яны прыйшлі і казалі, што бачылі і яўленне Ангелаў, якія кажуць, што Ён жывы;
24. і пайшлі некаторыя з нашых да магілы і знайшлі ўсё так, як і жанчыны сказалі, але Яго не бачылі.
25. І Ён сказаў ім: о неразважлівыя і марудлівыя сэрцам, каб верыць усяму, што гаварылі прарокі!
26. ці не так належала адпакутаваць Хрысту і ўвайсці ў славу Сваю?
27. І, пачаўшы ад Маісея і ад прарокаў, тлумачыў ім ва ўсім Пісанні тое, што сказана пра Яго.
28. І наблізіліся яны да паселішча, у якое ішлі; і Ён рабіў выгляд, што пойдзе далей;
29. а яны затрымлівалі Яго, кажучы: застанься з намі, бо вечарэе і дзень на зыходзе. І Ён увайшоў, каб застацца з імі.
30. І сталася: калі Ён узляжаў з імі, то, узяўшы хлеб, благаславіў і, пераламіўшы, даваў ім.
31. І адкрыліся ў іх вочы, і яны пазналі Яго, ды Ён стаў нябачны для іх.
32. І сказалі яны адзін аднаму: хіба не гарэла наша сэрца ў нас, калі гаварыў Ён з намі па дарозе і калі тлумачыў нам Пісанне?
33. І, устаўшы ў той жа час, яны вярнуліся ў Іерусалім і знайшлі сабраных разам адзінаццаць і тых, што былі з імі,
34. якія гаварылі, што Гасподзь сапраўды ўваскрэс і явіўся Сіману.
35. А яны расказвалі, што было ў дарозе і як яны пазналі Яго пры пераламленні хлеба.
36. Калі ж яны гаварылі пра гэта, Сам Іісус стаў пасярод іх і сказаў: мір вам.
37. Яны ж, сумеўшыся і спалохаўшыся, думалі, што бачаць духа;
38. а Ён сказаў ім: чаго вы збянтэжаныя і чаму сумненні ўваходзяць у сэрцы вашы?
39. паглядзіце на рукі Мае і на ногі Мае: гэта Я Сам; дакраніцеся да Мяне і паглядзіце: дух не мае плоці і касцей, што, як бачыце, Я маю.
40. І, сказаўшы гэта, паказаў ім рукі і ногі.
41. Калі ж яны яшчэ не верылі ад радасці і здзіўляліся, Ён сказаў ім: ці ёсць у вас тут якая ежа?
42. Яны ж падалі Яму кавалак печанай рыбы і мёду ў сотах.
43. І, узяўшы, Ён перад імі з’еў
44. і сказаў ім: вось словы, якія Я гаварыў вам, калі яшчэ быў з вамі, што павінна здзейсніцца ўсё, напісанае ў законе Маісеевым і ў прарокаў, і ў псалмах пра Мяне.
45. Тады Ён адкрыў ім розум для разумення Пісанняў
46. і сказаў ім: так напісана і так належала адпакутаваць Хрысту і ўваскрэснуць з мёртвых на трэці дзень,
47. і каб было прапаведана ў імя Яго пакаянне і адпушчэнне грахоў ва ўсіх народах, пачынаючы з Іерусаліма;
48. вы ж сведкі гэтага;
49. і вось Я пашлю абяцанае Айцом Маім на вас; а вы заставайцеся ў горадзе Іерусаліме, пакуль не апранецеся сілаю з вышыні.
50. І Ён вывеў іх да Віфаніі і, узняўшы рукі Свае, благаславіў іх.
51. І сталася: калі Ён благаслаўляў іх, то пачаў аддаляцца ад іх і ўзносіцца на неба.
52. І яны пакланіліся Яму і вярнуліся ў Іерусалім з радасцю вялікаю,
53. і былі заўсёды ў храме, хвалячы і благаслаўляючы Бога. Амінь.